Dat checken van de ambulance ging niet vanzelf. Ik spreek namelijk totaal geen Hebreeuws en de Israëlische chauffeur had geen idee hoe alle spullen heten in het Engels. Ongeveer ging het dus als volgt. Chauffeur: This. Two. This. One. This. Three. Check? Me: Yes, hmhm.
Op de ambulance is alles in overvloed -tenminste, over het algemeen. Er zijn genoeg verbanden, pleisters, zuurstofmaskers en van alles en nog wat. En aangezien we in Israël zijn (heel veilig hoor) zijn er helmen, kogelwerende vesten en pakken die je aantrekt bij een chemische of biologische aanval aan boord. Fijn, behalve dat er daarvan slechts twee per stuk zijn en ik het derde bemanningslid van de ambulance ben. Dankuwel.
Gelukkig hadden we van die bescherming niet heel veel nodig. Hoewel het erg druk was die eerste dag, zal ik één geval niet vergeten. We kregen een melding dat een vrouw mogelijk een zelfmoordpoging zou hebben gedaan. Toen we arriveerden was de brandweer er al. De deur bleef echter dicht, waardoor een van de brandweermannen uiteindelijk via een ladder naar binnen klom. Binnen troffen we de vrouw aan, liggend op de grond.
Gelukkig had ze geen zelfmoord gepleegd, maar heel goed was ze er niet aan toe. Het was een enorme bende en twee lege flessen wijn verklaarden het feit dat ze nogal onaanspreekbaar was. Ze schreeuwde, trok haren uit haar hoofd en sloeg zichzelf. Nadat we haar tegen haar wil op een bank hadden gezet, probeerden ze haar te kalmeren. Echt lukken wilde dat niet. Ze werd pas rustig toen we haar een foto van een kind gaven, dat naast haar op de grond lag.
We besloten haar mee te nemen naar het ziekenhuis, zodat ze daar kon bedaren en om haar te laten onderzoeken. Ze huilde en schreeuwde, was een hoop ellende. Zo brachten we haar binnen op de eerste hulp. In haar armen, stevig vastgeklemd, de foto van het kind.
Marten Blijderveen werkt t/m 31 augustus in Israël op een ambulance voor stichting MDA, het Israëlische Rode Kruis. Hij beleeft het ene na het andere avontuur en geeft je in zijn blogs een inkijkje. Dit is zijn tweede verhaal. Zijn eerste blog lees je hier.
