Aangezien al die Joodse en Arabische mannen reusachtig lastige namen hebben en ik bijzonder slecht ben in het opschrijven en onthouden daarvan, geef ik hen maar een normale Nederlandse naam.
De eerste noem ik Bas. Bas is een geboren vrouwenversierder. Hij is 32 en heeft drie kinderen - bij drie vrouwen. Hij was met hen getrouwd, maar blijkbaar beviel hem dat niet zo, dus heeft hij ook drie scheidingen achter de rug. Na een lange werkdag moest hij echter zijn vaderplicht vervullen. En omdat de kortste weg naar zijn bestemming tegen het verkeer in was, gingen alle toeters en bellen aan. Ik had geen idee wat er aan de hand was, wat niet verbeterde toen we bij een willekeurig huis stopten. Bas stapte uit, praatte even met een vrouw die buiten stond, zette een jong meisje voorin en een kinderwagen achterin de ambulance. We scheurden weer weg, terwijl mijn twijfel alleen maar groter werd.
Onze tweede stop was een ander huis. Ook daar stond een vrouw buiten - ditmaal met een jongetje. Bas parkeerde de ambulance op de stoep en sprong eruit. Hij gaf het jongetje een aai over z’n bol, plantte het meisje in de armen van de vrouw. Daarop begon zij hard te schreeuwen en ruzie te maken. Wat bankbiljetten lieten haar echter snel weer zwijgen.
Toen ik na afloop vroeg aan de Israëlische vrijwilligster wat er nu aan de hand was, viel ik van de ene verbazing in de andere. Het jongetje en het meisje bleken zijn kinderen te zijn. De vrouwen op de stoep zijn voormalige echtgenotes. Waar de ruzie nu over ging was niet helemaal duidelijk. Wat echter nog veel raarder is, is zijn status in het liefdesleven op dit moment. Bas heeft namelijk vijf vriendinnen. Als slag op de vuurpijl hoorde hij die dag in de ambulance dat een van hen zwanger is. Daar was hij niet echt blij mee. Naast die vijf vriendinnen heeft hij ook continu contact met een stuk of twintig andere vrouwen. En als hij moet rijden is het de taak van een Israëlische vrijwilligster om zijn boodschappen te typen. De inhoud daarvan kan ik hier maar beter niet herhalen.
Hoewel dat de chauffeur is met de raarste verhalen, kunnen anderen er ook best wat van. Zo heb je Floris, die de gewoonte heeft om onder werktijd smakelijke rookwaar te halen voor zijn waterpijp en dat aan iedereen te laten ruiken. En dan is daar ook nog Willem, de oudste van allemaal. Het is een echte knuffelopa en iedereen wil dan ook met hem een shift draaien. Hij is inderdaad echt aardig, maar ik heb nog nooit iemand gehoord die zo schold en vloekte als iets tegen zat. Dan is hij net wat minder knuffelachtig.
Marten Blijderveen werkt t/m 31 augustus in Israël op een ambulance voor stichting MDA, het Israëlische Rode Kruis. Hij beleeft het ene na het andere avontuur en geeft je in zijn blogs een inkijkje. Dit is zijn derde verhaal. Zijn eerste en tweede blog lees je hier.
