Mijn vrouw Rebekka en ik zijn nu bijna drieëntwintig jaar gelukkig getrouwd. In die tijd zijn ons vier kinderen toevertrouwd, onder wie twee pleegkinderen. Hoe kwam het zover?

Na ruim vier jaar getrouwd te zijn kregen we ons eerste kind en ruim anderhalf jaar later ons tweede kind. Ze waren én zijn allebei kerngezond. Dat maakte ons ontzettend dankbaar. Dankbaarheid die voelt als zó rijk zijn, dat het bijna ”too much”, te veel is. Daar wilden we iets mee.

Spreuk

Een reis naar Israël leverde een spreuk op die we thuis in dit verband regelmatig aanhaalden. De spreuk komt uit een kerk in Tabgha, de plek aan het Meer van Tiberias waar Jezus met vijf broden en twee vissen een grote menigte mensen voedde. De spreuk luidt: ”Love is like five loaves and two fish. Always too little until you start giving it away” (”Liefde is als vijf broden en twee vissen. Altijd te weinig totdat je ze begint uit te delen”).

Dat speelde voortdurend door onze gedachten bij het doorpraten, doordenken en bidden over hoe we onze dankbaarheid een concrete vorm zouden kunnen geven. Zo kwamen we ertoe om met ons gezin iets te willen betekenen voor kinderen die niet thuis kunnen wonen.

Verbonden

Toen we aan pleegzorg begonnen waren, merkten we dat we er een uitdaging bij hadden in ons leven. In twee opzichten.

Vanaf het moment dat onze pleegkinderen bij ons binnenkwamen, gingen we van hen houden. Dat was niet moeilijk. Dat overkomt je dan ook als een geschenk. Maar doordat je echt van iemand houdt, raak je verbonden. Daarmee komt ook de ervaring dat je voortdurend iets gaat meevoelen van het verdriet dat het kind van wie je bent gaan houden met zich meedraagt.

We ontdekten dat we ermee moesten leren leven dat niets in deze wereld –ook niet al onze liefde– in staat is om dat verdriet weg te poetsen. Door er te zijn, kun je het soms een beetje verzachten. Helpen om er iets beter mee te kunnen leven. Dat is soms best ingewikkeld en verdrietig.

Toch hebben we nooit spijt gekregen van onze keus om pleegouder te worden. Het was en is heel bijzonder dat je elkaar in zulke omstandigheden leert kennen, dat er vertrouwen groeit, dat je van elkaar gaat houden, met elkaar verbonden bent én voor altijd wilt blijven. Niemand binnen ons gezin had dit willen missen!

Geen dankjewel

Dit artikel is geschreven in de hoop dat lezers die (nog) geen pleegouder zijn zichzelf gaan afvragen: Wat hebben wij te geven? Wat hebben wij over? Tijd, ruimte in ons hart en in ons huis, en vooral liefde? En willen we dat concreet maken?

Wie met zulke vragen loopt, is waarschijnlijk heel geschikt om pleegouder te worden. Niet omdat pleegouderschap je per se iets oplevert. Dat hoeft ook niet. Je hebt al zoveel! Het mooie daaraan is dat jouw pleegkind dan straks ook geen dankjewel hoeft te zeggen. Je bent immers pleegouder geworden omdat je dankbaar bent dat je iets kunt delen waarvan je meer dan genoeg ontvangen hebt.

De auteur is (pleeg)vader en predikant van de Bethelkerk in Leeuwarden.