Nu hebben wij in het paradijs God de oorlog verklaard. Sinds wij mensen zijn gevallen, zijn wij allemaal strijders geworden. Wij strijden voor onszelf. Wij handhaven onszelf. Die strijd zullen wij echter moeten verliezen. Want aan het einde van de strijd wacht ons de dood. Dat is nu het bittere loon dat de zonde ons uitbetaalt. Daarbij hebben wij te denken aan de tijdelijke dood als ziel en lichaam worden gescheiden.

Als wij onbekeerd sterven, dan ligt achter de tijdelijke dood de eeuwige dood. Dat betekent dat wij eeuwig gescheiden zijn van Gods gunst en gemeenschap. Dan is er in der eeuwigheid geen herstel meer mogelijk. Dan is de dag der zaligheid voor ons persoonlijk voor eeuwig voorbij. Dan is het met de dood niet voorbij. Dan begint het eeuwige straf lijden in de hel. Dat is een begin zonder einde. Daar loopt ons leven op uit als wij blijven strijden tegen God en ook tegen onze naasten.

Wij moeten de strijd hier echter gaan leren verliezen. Wij hebben ons leven echter lief en van nature zullen wij de strijd tegen God, die in het paradijs begonnen is, nooit opgeven. Wat is het echter een eeuwig wonder van Gods genade als wij het hier aan deze kant van het graf van God mogen gaan verliezen. Dan gaan wij door de uitgestorte liefde Gods in het hart door de Heilige Geest het van God verliezen. Dan gaan wij er ”amen” op zeggen dat wij de dood en dan welteverstaan de eeuwige dood hebben verdiend. Dan worden wij het met God eens.

Daar blijft het echter niet bij. Want dan is er in het hart toch een liefdesbetrekking op God. Dan zijn wij bezet met een hartelijke droefheid naar God. Daarom gaan wij onze Rechter om genade smeken. Dan kruipt een schuldige zondaar naar God toe. Liever te sterven aan Gods voeten dan zonder Hem verder te leven.

De eeuwige dood is het verdiende loon. Als wij dat oordeel mogen billijken dan is er genade te verkrijgen. Juist aan zulke zondaren wil God nu genade verheerlijken. Uit onszelf komen wij nooit op die plaats, want wij zijn liefhebbers van onszelf. Wij hebben ons leven lief. Wij handhaven onszelf. De Heere weet ons echter op die plaats te brengen waar wij onszelf nooit kunnen en willen brengen.

Juist die doodschuldige zondaren mogen het ervaren wat er staat in het vervolg van de tekst: „maar de genadegift Gods is het eeuwige leven, door Jezus Christus, onze Heere.” Tegenover de eeuwige dood staat hier het eeuwige leven. En dat eeuwige leven is ”de genadegift Gods”. Het is een ”gift” en de gever van een gift is niet verplicht om iets te geven. Het wijst ons op het bedelaarsbestaan van Gods volk. Wij moeten bedelaars worden. En dat maakt de Heere nu Zijn volk. Dan gaan wij bedelen om genade. Nu kan God genade bewijzen aan doodschuldige zondaren, omdat Hij Zijn eigen Zoon gegeven heeft. Hij wilde de drievoudige dood sterven om zo het leven te verwerven voor al de Zijnen. Hij leeft en Zijn volk zal leven. Leven wij nog voor onszelf? Dat is de dood. Alleen in Jezus Christus, onze Heere, is het leven.

„Want de bezoldiging der zonde is de dood, maar de genadegift Gods is het eeuwige leven, door Jezus Christus, onze Heere.” - Romeinen 6:23