En dus zijn de kerktorens vaak nog het hoogste punt in de omgeving. Ze reiken naar de hemel, soms met een kruis op de spits: hier beneden is het niet. „Maar onze wandel is in de hemelen, waaruit wij ook de Zaligmaker verwachten, namelijk de Heere Jezus Christus.”

Op Goede Vrijdag legde deze Zaligmaker Zijn leven af. Hij stierf, aan het kruis. „Vader, in Uw handen beveel ik Mijn geest.”

En nu, vandaag, is het Stille Zaterdag. De kerkhoven, ook in Giessen-Oudekerk, Molenaarsgraaf en Streefkerk, prediken de dood.

Maar niet alleen de dood. Lentebloemen en -bloesem verkondigen, zo mogelijk nog luider, het leven.

Misschien is het, in alle gejaagdheid, wel goed om vandaag eens zo’n kerkhof te bezoeken. Om bij zo’n grafzerk uit 1922 even stil te staan en te beseffen dat het leven eindig en ernstig is. Eens volgt de dood – en dan?

De kerkdeur is gesloten. Maar morgen, zondag, de dag van Christus’ opstanding, zal de deur weer opengaan. En zal de prediking weer klinken: „Ontwaak, gij die slaapt, en sta op uit de doden…”

Verwachtingsvolle stilte, op deze dag voor Pasen.