​Net drie maanden heeft Buijs contact met een man –„ik zou het nog geen relatie noemen”– als ze ontdekt zwanger te zijn. Een schok voor de Edamse, die op dat moment al twee kinderen heeft. „In eerste instantie wilde ik het kind niet. Een derde erbij, dat hoefde niet voor mij. En de vader wilde het absoluut niet. Tegelijk twijfelde ik. Een abortus doe je niet zomaar.”

Toch laat ze zich, mede onder druk van de vader van het kind, door haar huisarts doorverwijzen naar een abortuskliniek. De wettelijke bedenktermijn doorloopt ze „als een wrak.” „Je weet dat je het niet wilt, maar je doet het toch. Ik stond in tweestrijd. De vader wilde het kind echt niet. Ik wilde niet iemand ongewenst vader maken, maar het vruchtje ook liever niet laten weghalen. Het is wel een kindje over wie je het over hebt.”

Huilend zit ze een paar dagen later in de wachtkamer van de kliniek. Wat volgt is een „raar gesprek” met een abortusarts. „Ik gaf aan het niet zo goed te weten. Ze zei: Maar je hebt al twee kinderen. Het gaat moeilijk voor je worden als je er nog een derde bij krijgt. Dus het is verstandig een abortus te doen.” Buijs krijgt de abortuspil: één pil slikt ze ter plekke, de andere moet ze 48 uur later innemen.

Paniek

Als ze kliniek uitloopt, voelt ze zich eerst opgelucht. Thuis slaat de paniek toe. „Wat heb ik in vredesnaam gedaan, dacht ik.” Ze beseft dat ze de keuze voor abortus maakt voor een ander: de vader van haar kind. „Ik wilde het kindje van het begin af aan houden. Ik kon dit ook zonder hem.”

Buijs gaat „als een gek” op internet zoeken naar manieren om de werking van de pil ongedaan te maken. Via Google komt ze Schreeuw om Leven op het spoor, een prolifeorganisatie die de zogenaamde spijtpil aanbiedt. Een kuur van deze –niet onomstreden– pil zou de abortuspil weer ongedaan maken. Buijs stuurt de organisatie een mail en wordt teruggebeld door een van de medewerkers. Na het gesprek kan ze binnen mum van tijd de spijtpil –voorgeschreven door een huisartsenpraktijk uit Urk– ophalen bij de apotheek.

De spijtpil was vorig jaar in het nieuws omdat deze ernstige bijwerkingen zou hebben voor moeder en kind. Buijs heeft daar echter niks van gemerkt. „In het gesprek met Schreeuw om Leven ging het niet over mogelijke bijeffecten. Ook in de apotheek kreeg ik daar geen informatie over.” Niet zo gek: de pil –met een hoge dosering progesteron– wordt veel gebruikt voor vruchtbaarheidsbehandelingen en is dus een bekend medicijn.

Het effect van de pil laat even op zich wachten. De twee weken dat het nog mis kan gaan, loopt Buijs met stress rond. Maar echo’s kort na het innemen van de spijtpil laten zien dat het kindje er nog zit. Ongeveer zeven maanden later wordt dochter Purple Elia geboren.

„Ik ben tot de dag van vandaag blij dat het is gelukt met die pil”, blikt Buijs terug. „Ik heb er een prachtig meisje aan overgehouden. Zo heeft het moeten zijn.”

In de Tweede Kamer ligt een initiatiefvoorstel om de abortuspil laagdrempeliger aan te bieden, via de huisarts. Zou dit ook voor de spijtpil moeten gelden? „Mij had dat geholpen”, denkt Buijs. „Het zou fijn zou voor vrouwen zoals ik als deze pil door de eigen huisarts kan worden voorgeschreven.”