Nog voor de reis zelf is het al gedoe. De ene na de andere uitgebreide mailing over alle richtlijnen en regels plopt in mijn inbox. De Britse overheid vereist een speciaal formulier, zodat ze precies weet wanneer ik kom, of ik gevaccineerd ben, hoe ik Groot-Brittanië binnenkom, waar ik verblijf en hoe ze me kan bereiken. Ook moet ik vooraf al een PCR-test regelen voor de tweede dag na aankomst.

Nadat ik alle formulieren heb ingevuld, komt de stress. Want –gevaccineerd of niet– ik moet ook nog een recente, negatieve test kunnen overhandigen. Tot middernacht voor de dag van mijn vertrek ben ik in de zenuwen of mijn reis nu wel of niet doorgaat. De opluchting is groot: negatief.

Ritueel

Eenmaal in Schotland gearriveerd, moet ik me testen tot ik een ons weeg. Behalve de PCR-test op de tweede dag moet ik elke dag een thuistest doen. Steeds hetzelfde ritueel: wattenstaafje uitpakken, het exemplaar diep in je neus duwen totdat je denkt dat je je hersenen begint te kietelen, het wattenstaafje tien keer ronddraaien en hem er dan uittrekken. Elke dag weer.

En dan de mondkapjes. Overal op de top zijn ze verplicht. En dat stelt voor uitdagingen, vooral bij het interviewen. Want opeens kun je mensen amper verstaan. Zeker als je ook nog eens moet voldoen aan de Engelse 1-meterafstandsregel. In een lawaaiige omgeving op afstand interviewen mét mondkapjes voor, ga er maar aanstaan.

Voor de organisatie betekent corona overigens ook een enorme uitdaging. Eerder dit jaar klonk zelfs even de roep om COP26 opnieuw uit te stellen. Omdat de top niet „veilig, inclusief en rechtvaardig” zou zijn. Rijke landen kochten veruit de meeste vaccins op, waardoor sommige delegaties uit armere landen nog zonder prik zaten. Vanwege strenge quarantaineregels in de UK zouden deze delegaties niet fatsoenlijk kunnen deelnemen aan de top. De Britten verstuurden vervolgens vaccins naar alle delen van de wereld.

De Engelsen gingen uiteindelijk toch voor een fysieke top. Als zelfs de Olympische spelen konden doorgaan, waarom een event als dit niet, zo was de redenering. En terecht. Want een online COP26 was gedoemd te mislukken. Diplomaten weten dat in levende lijve er pas echt zaken gedaan worden. Chemie ontstaat daar waar mensen elkaar ontmoeten. En dan vooral bij de koffieautomaat. Deals sluit je alleen als je elkaar in de ogen hebt kunnen kijken.