ChristenUnie-Statenlid Lars Jacobusse en SGP-ChristenUnie-gemeenteraadslid Jurian van der Ree roepen de SGP op om meer oog te hebben voor de eigenheid van christelijke politiek (RD 7-11). Die zou liggen in „profetische woorden” en „tegendraadsheid.” Zowel de SGP als de ChristenUnie putten daarbij uit een gemeenschappelijke bron: Gods Woord. Alleen al daarom zouden deze partijen meer met elkaar hebben dan met FVD en PVV.

Lees ook

SGP, verlies eigenheid christelijke politiek niet uit het oog

Op het eerste gezicht lijkt dat zeer overtuigend. Maar de gevolgde redenering lijkt blind voor een aantal zeer principiële zaken.

In mijn boek ”Concurrent of bondgenoot” concludeer ik dat er sprake is van een principieel onderscheid tussen het neo- dan wel links-liberale denken enerzijds en het populisme anderzijds. Niet de laatste, maar de eerste denkrichting kenmerkt zich door de waarden en veronderstellingen die door de beide auteurs abusievelijk aan het populisme worden toegeschreven: individuele autonomie en maakbaarheid.

Wanneer de afkeer van individuele autonomie voor de ChristenUnie reden zou zijn om partijen uit te sluiten, dan had ze principieel geen deel moeten uitmaken van het kabinet-Rutte III. Sterker: als christelijke partijen werkelijk op zoek zijn naar een parlementaire meerderheid op medisch-ethische onderwerpen, dan raad ik ze aan toch eens te luisteren naar de kritische geluiden onder populisten met betrekking tot de huidige abortuswetgeving en voorstellen tot wijziging van de euthanasiewetgeving. Binnen FVD denk ik met name aan Thierry Baudet en Nicki Pouw-Verweij, binnen de PVV aan Fleur Agema. Ik verwacht van hen echt meer dan van de liberalen waarmee de ChristenUnie op dit moment zaken doet.

Tegen maakbaarheid

Populistische partijen hebben waardering voor Nederland. Anders dan Jacobusse en Van der Ree stellen, heeft dat niets te maken met een eenzijdige focus op eigenbelang, maar alles met de vraag of de Europese Unie onze politici beter in staat stelt vrede, veiligheid en recht te bieden dan ons land dat zelf zou kunnen.

Verpaupering onder een deel van de eigen bevolking en toenemende onveiligheid als gevolg van toenemende immigratie brachten een meerderheid van de Engelsen ertoe voor de brexit te stemmen. Van een verstandig immigratiebeleid kon tegen de achtergrond van het opengrenzenbeleid van de EU, naar hun inzicht, geen sprake zijn.

En aangezien de Britse regering in eerste instantie verantwoording verschuldigd is aan de eigen bevolking, heeft ze aan de uitslag van het referendum terecht gehoor gegeven. Hiermee werd erkend dat het een extra correctiemechanisme kan vormen voor een politiek die al te zeer vervreemd is geraakt van de noden onder het gewone volk.

De kritiek van populisten tegen het opengrenzenbeleid van de EU richt zich nu juist tegen de maakbaarheidsgedachte die eraan ten grondslag ligt. Het ”Wir schaffen das!” van christen-politica Angela Merkel was in hun ogen een uiting van pure hoogmoed.

Tegen neoliberalisme

De realiteit is dat ook een deel van de bevolking in Nederland gebukt gaat onder het steeds zwaarder wordende juk van het immigratiebeleid dat de afgelopen halve eeuw gevoerd is. Dat beleid, destijds enthousiast gesteund door het CDA, was gericht op het binnenhalen van goedkope arbeidskrachten.

Zelfs PvdA-leider Joop den Uyl waarschuwde toen al voor de gevolgen: mensen uit een totaal andere cultuur hierheen halen, is vragen om problemen; problemen die met name de kwetsbare groepen in de samenleving onvermijdelijk het hardst zullen treffen.

Toen die voorspelling uitkwam, waren het merkwaardigerwijs niet de christelijke partijen die zich tegen voortzetting van dit beleid keerden. Nederland bleek afhankelijk te zijn van Pim Fortuyn in de strijd tegen de neoliberale tijdgeest.

Beschimpt, bespuugd, bestolen

Laten we wel wezen: het is een regelrechte schande dat we onze meisjes, onze zwarte minderheid, onze homo’s en onze Joden steeds vaker beschimpt, bespuugd, bestolen, gewelddadig bejegend, aangerand en verkracht zien worden of voor hun leven zien vrezen. In plaats van deze problemen onder ogen te zien, worden partijen die ze wel principieel aan de kaak durven stellen, weggezet als racisten en islamofoben en daarom uitgesloten, ook door de ChristenUnie. Daar is werkelijk niets „tegendraads”, nog minder iets „profetisch” aan, waarover Jacobusse en Van der Ree schrijven.

Laat mij dan maar aan de zijde staan van de cultuurchristenen die zich opwerpen als een schild der zwakken. Ook al worden ze door anderen als ”heidenen” weggezet. Echte heidenen zijn volgens mij degenen die de zwakken in onze samenleving blijven offeren op het altaar van de politiek-correcte zelfgenoegzaamheid. Zolang de ChristenUnie daarvan geen afstand neemt, zie ik de SGP ook op dit vlak toch echt liever de samenwerking zoeken met populisten.

De auteur schreef voor het Wetenschappelijk Instituut voor de SGP de studie ”Concurrent of bondgenoot. Een christelijk perspectief op populisme” (De Banier, 2020).