Zoon Daniël glimlacht. Dan komt het verhaal dat hij nog altijd graag hoort. Het is een stuk gezinsgeschiedenis waar hij nog niet bij was – de 19-jarige werd pas later, in Oost-Berlijn geboren. Als enige Duitser in het gezin met verder vijf Russen. Hij heeft voldoende Russisch opgepikt om het te spreken, maar lezen en schrijven is er niet bij.

Wilhelm Walger zag de uitstroom van Ruslandduitsers op gang komen en ging wel eens mee om daarbij te helpen. Vanuit Duitsland bracht hij een tijdschrift mee met een foto van kinderen die een ijsje aten. Een van de jongens vroeg wat dat was, een ijsje. Walger: „Laat ik dat nou niet kunnen uitleggen. Wij hadden net genoeg om brood en melk te kopen. De rest verbouwden we in onze tuin.”

Toch gaf dat ijsje de doorslag. Want moeder drong zo aan, dat vader Wilhelm een stemming hield over wel of niet vertrekken. En om dat ijsje stemde dat kleine joch toen voor. „De uitslag was drie tegen twee. Toen zijn we gegaan.”

In de atlas wijst hij waar zijn voorgeslacht leefde: in de Wolga-Republiek. „Mijn grootouders moesten daar van de ene op de andere dag vertrekken. Ze streken neer in Siberië in een dorpje bij Tomsk. De rivier zat daar vol vis. Aan de overkant heb ik wel eens beren zien lopen.”

In 1961 vertrok het gezin naar Bisjkek. Toen was hij vijf. „Daar is mijn Heimat. Daar ben ik naar school gegaan, daar heb ik in het leger gezeten, daar hebben we drie kinderen gekregen en daar ben ik tot geloof gekomen.”

Van het geloof had hij van zijn ouders niet heel veel meegekregen. „Mijn moeder las wel uit de Duitse Bijbel. Zelf kon ik dat niet, omdat die in gotisch schrift was. Moeder ging ook af en toe naar geheime diensten van de luthersen.”

Heel lang had hij een verlangen om zelf een Bijbel te lezen, maar hij kon er geen vinden. Tot een collega bereid was zijn Russische Bijbel een maand lang uit te lenen. „Daardoor ben ik tot geloof gekomen, in januari 1991. Mijn vrouw volgde een paar maanden later.”

Het echtpaar voegde zich bij de baptistengemeente in Bisjkek. „Die groeide enorm. Aan de ene kant stroomden mensen uit, naar Duitsland, maar er kwamen veel meer nieuwe Kirgizische gelovigen voor terug. Ik was eigenlijk blij toen in 1991 een aanvraag voor vertrek naar Duitsland werd afgewezen. God zorgde er ook steeds voor dat we genoeg hadden om van te leven.”

In maart 1997 kwam het dan toch van vertrek. Hij ging in Berlijn aan het werk als lasser.

Het gezin voegde zich na enige tijd bij de Evangeliums Christengemeinde (ECG) in Hellersdorf. In Berlijn zijn nog ten minste vier zustergemeenten.

Op de site van de gemeente in Hellersdorf verscheen vorige week een verklaring over de verkiezingen. Een concreet stemadvies kwam er niet. Wel enkele ijkpunten. Zo moet een christen niet stemmen voor een partij die abortus steunt. En ook niet voor een partij die het Bijbelse gezinsbeeld vervangt door iets nieuws.

Walger stemde lang op de CDU van Kohl. „Uit dankbaarheid.” In 2013 ging zijn stem naar de kleine PBC: Partei Bibeltreuer Christen. Deze keer doet de PBC niet mee, en een paar dagen voor de verkiezingen zit Walger nog te dubben. Maar één ding is zeker: CDU wordt het niet meer. „Kijk naar de buitenlandse politiek: in Oekraïne zijn al tienduizenden slachtoffers gevallen door rechts geweld. Maar de CDU ondersteunt de verdrijving van de gekozen president Janoekovitsj. Is dat christelijk, of democratisch?”

Het wordt kiezen „uit twee kwaden”, zegt hij. Zijn vrouw heeft al besloten AfD te stemmen. Walger voelt zich wel aangetrokken tot sommige dingen, maar ergert zich ook weer aan extreme uitspraken van AfD’ers. Zoon Daniël mag morgen voor het eerst stemmen. Ook hij twijfelt nog. „Als christen vind ik dat ik zeker moet stemmen, hoewel de regering van God komt. Ik weet niet of je de rechts-radicalen van de AfD de regering kunt toevertrouwen. Uiteindelijk kunnen we alleen bidden dat het beter wordt.”