Deze verrassing mag gerust als goed nieuws worden gezien. Beide landen willen zelfs ambassades gaan openen. Tussen Israël en een Arabisch land is dat een grote stap. Het betekent wederzijdse erkenning.

Israël had tot nu toe slechts vrede met twee Arabische landen: Egypte sinds 1979 en Jordanië sinds 1994. Daar kon best nog een derde bij.

Volgens de Amerikaanse president Donald Trump, die de overeenkomst met de VAE heeft begeleid, zijn er gesprekken met meer Arabische landen. Dit is echter iets om af te wachten; diplomatie zit vaak vol bluf.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu noemde het een „begin van een nieuw tijdperk”. Dat lijkt niets te veel gezegd. Het is niet alleen de bedoeling dat de landen handel gaan drijven, maar zelfs op het gebied van toerisme samenwerken. Dat Israëliërs massaal in een Golfstaat vakantie houden, is echt iets nieuws.

Tot nu toe dacht de diplomatie in het Midden-Oosten van dichtbij naar ver weg: eerst vrede met de Palestijnen, daarna met de rest. De akkoorden met Egypte en Jordanië ontstonden eigenlijk gaandeweg. Nu is bewust de omgekeerde richting gekozen: de VAE liggen aan de rand van het Golfgebied. Toch lijkt dit een vruchtbare benadering. Bij de Palestijnen zit de zaak immers muurvast. Misschien dat ze nu toch eens in beweging komen nu ze zien dat de steun uit de Golfstaten niet langer vanzelfsprekend is.

Voor Israël is de deal niet gratis. De Emiraten zeggen de overeenkomst aan te gaan om de „tweestatenoplossing veilig te stellen”. Daarom heeft Netanyahu zijn plan om de Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever zonder onderhandelingen bij Israël te trekken in de ijskast moeten zetten. En als Israël de annexatie ooit wil doorzetten, zal het dat doen in overleg met de Verenigde Staten. Als Joe Biden daar in november de verkiezingen zou winnen, is Amerikaanse medewerking op dit punt uitgesloten.

Voor rechtse Israëliërs is deze concessie van Netanyahu frustrerend. Toch is het een verstandige keus. De annexatie van de Westoever ligt wereldwijd zo gevoelig dat deze Israël internationaal alleen maar schade zou berokkenen. Ook onder vrienden van Israël is eenzijdige annexatie omstreden. Het blijkt bijvoorbeeld dat veel Amerikaanse evangelicalen –die doorgaans Israëls meest enthousiaste ondersteuners zijn– helemaal niet voor zo’n stap zijn.

Voor de betrokken leiders is zo’n overeenkomst intussen een succes. Trump kan midden in een verkiezingscampagne na veel woorden over het Midden-Oosten wel wat daden gebruiken. En voor Netanyahu is het goed om te laten zien dat hij als rechtse premier, net als Begin in 1979, ook vrede kan sluiten.