De ontwikkelingen in Irak volgen elkaar in rap tempo op en brachten inmiddels velen tot het verontrustende besef dat de huidige situatie in landen als Jordanië en Libanon weleens dramatisch kan veranderen. Vooral de christelijke minderheden beleven een periode van existentiële angst en zorg over hun toekomst. Onder hen is het gevoel wijdverspreid dat die toekomst niet langer in hun Arabische vaderland zal liggen.

In Amman werd ik onlangs benaderd door een jonge christelijke vader van twee dochtertjes. Hij had allerlei papieren bij zich, sommige met betrekking tot Nieuw-Zeeland. Het gerucht had zich verspreid dat Nieuw-Zeeland buitenlandse arbeidskrachten vroeg. De vader had ook informatie bij zich over China, omdat er daar een enorme bouwexplosie plaatsvond. China zat volgens hem dringend verlegen om bouwlieden.

Wat ik daarvan vond? Als westerling ben ik blijkbaar een betrouwbaar adviseur wiens mening op prijs gesteld wordt. Ik vroeg hem of hij werkelijk serieus overwoog om met zijn familie naar China te emigreren, met zo’n andere cultuur en taal. Dit zou voor zijn familie een totale ontworteling betekenen.

Hij keek me bedroefd aan en haalde als antwoord een foto van zijn twee dochtertjes uit zijn zak. Ze lachten me toe met een stralende en onbezorgde glimlach. Hun vader was er volstrekt van overtuigd dat zijn kleine meisjes geen enkele toekomst hebben in Jordanië. „ISIS zal ook hier komen”, verzekerde hij mij. „En als het niet deze maand is, dan over twee jaar. De koning beschermt ons, maar als hij er niet meer is, zullen de volgende dag alle kerken branden.”

Seksuele jihad

In verband met zijn dochters maakte hij zich het meest zorgen over de „seksuele jihad.” Dit staat in het Arabisch bekend als de „jihad al-nikah.” Vrouwen, en vooral ‘ongelovige’ vrouwen, dienen hun lichamen ter beschikking te stellen van de jihadisten.

De afgelopen periode bereikten ons beangstigende berichten uit Irak. De Arabische pers meldde dat ISIS in Mosul en andere steden overal posters heeft opgehangen met daarop de tekst: „Alle mensen van dit land worden opgeroepen om hun ongetrouwde dochters te brengen, zodat zij hun plicht van seksuele jihad kunnen vervullen. Wie zich hieraan onttrekt, zal de volle zwaarte van de islamitische sharia voelen.”

Verslaggevers uit Mosul gaven aan dat ISIS-strijders soms van huis tot huis gingen om vrouwen te verkrachten. De VN-mensenrechtenorganisatie liet weten informatie te hebben ontvangen over vier christelijke vrouwen die na verkrachting en gedwongen huwelijk zelfmoord pleegden.

De ”raq High Commission for Human Rights heeft bevestigd dat strijders van ISIS eind juni het huis van een christelijke Assyrische familie in Mosul binnendrongen. Ze eisten de betaling van de verplichtte ”jizya” –belasting voor niet-islamitische mannen–, maar de familie was straatarm en kon niet betalen. De vader van het gezin werd vervolgens vast­gegrepen en moest toezien hoe drie ISIS-strijders zijn vrouw en dochter beurtelings verkrachtten. De man pleegde de volgende dag uit schaamte en wanhoop zelfmoord. Er is in Jordanië geen enkele christelijke familie waar­binnen dit soort gruwelverhalen niet fluisterend besproken wordt.

Franse nationaliteit

Enkele dagen geleden bezochten twee christelijke jongens mij. Ze zijn begin twintig en vrienden van elkaar. Ik ken hen goed en wist dat ze dromen over een gezin met kinderen. Het bleek echter dat ze via internet contact hadden gekregen met een Libanese vrouw in Frankrijk. Deze vrouw specialiseerde zich in het aanbieden van homohuwelijkcontracten in ruil voor een geldbedrag. De twee jongens zouden op papier voor drie jaar trouwen met een Fransman, maar na afloop zouden ze geen enkel financieel recht kunnen claimen op deze mannen. Daarna zouden ze de Franse nationaliteit krijgen.

Ik was met stomheid geslagen en vroeg hun of dit werkelijk was wat ze wilden en hoe dit te rijmen viel met het christelijk geloof. Ze hadden hier echter allang over nagedacht. Het was voor hen slechts een papier. En wist ik een andere manier om naar het Westen te vluchten? Als ISIS kwam, zouden ze verplicht worden zich tot de islam te bekeren. Ze verzekerden mij dat ze in Frankrijk trouw zouden blijven aan hun christelijk geloof dat hun dierbaar was. „Wat is beter?” vroegen ze mij. Ik moest het antwoord schuldig blijven.