De van oorsprong Nederlandse Daniëlle Campbell is in het voorjaar van 2023 in haar vaderland als haar man belt. Echtgenoot John Campbell, predikant van de Free Presbyterian Church of Scotland (FPC), blijkt een hersentumor te hebben. Enkele weken later volgt een operatie. Ds. Campbell wordt echter niet meer wakker na de ingreep. Op 25 mei 2023 overlijdt hij op 50-jarige leeftijd.

In hoeverre beschrijft u in ”Zelfs de vogels zingen anders” de ervaringen van uw gezin?

„De gebeurtenissen komen overeen, al zijn de namen veranderd. ”Amy” heet in werkelijkheid Grace en in het boek is Mercy, ons jongste meisje, een jongen: Ezra. Ik hoop dat daardoor ook jongens zich in het boek kunnen herkennen.”

Waarom schreef u dit boek?

„Kinderen uiten hun verdriet vaak op een andere manier dan volwassenen. Het gedrag van een rouwend kind kan daardoor moeilijk te begrijpen zijn. Ik hoop dat dit boek voor rouwende kinderen helpend is en dat het volwassenen handvatten aanreikt om met rouwende kinderen om te gaan. Daarnaast wil ik graag het getuigenis delen dat er van Johns overlijden uitging. Het was bijzonder hoe de Heere hem voorbereidde op zijn sterven.

Voor mij was het schrijven van het boek ook een invulling voor de avonden die na het overlijden van John zo zwaar waren. Zijn stoel was leeg en ik zat daar met mijn verdriet. Ik moest iets nuttigs doen.”

Hoe was het voor u om alle gebeurtenissen te beschrijven?

„Het was loodzwaar om terug te gaan naar de momenten in het ziekenhuis en naar het sterven van John. Alsof ik alles opnieuw beleefde.”

„Het is belangrijk om open met je kinderen over de eindigheid van het leven te spreken” - Daniëlle Campbell-Vogelaar, weduwe

Kinderen uiten hun verdriet op hun eigen manier. Kunt u daar een voorbeeld van noemen?

„Grace zei vaak: „Ik huil niet om papa. Papa is bij de Heere. Ik ben niet verdrietig.” Ze zocht afleiding in haar spel en dat hielp haar. „Als ik speel, denk ik niet aan papa.” Als Grace zich zeer deed, kon ze echter ontroostbaar huilen. Op die momenten kwam haar verdriet eruit.

Het is belangrijk om open met je kinderen over de eindigheid van het leven te spreken. Grace was drie jaar toen we langs een begraafplaats liepen. Ze vroeg wat dat was. „Jij houdt veel van slakken”, heb ik tegen haar gezegd. „Soms gaat een slak uit zijn huisje. Als je sterft, ga je ook uit je huisje. Dat huisje is je lichaam. Dat wordt hier begraven, maar jij bent daar dan niet meer. Je ziel gaat naar de Heere. Als je Hem liefhebt, mag je altijd bij Hem zijn. Als je de Heere niet liefhebt, dan niet.”

Als kind had ik grote angst voor het graf. Ik wil niet dat mijn kinderen dat ook hebben. Het is belangrijk dat een kind goed begrijpt wat er gebeurt als een mens sterft. De dood blijft de laatste vijand, maar ik heb gezien dat de Heere stervensgenade kan geven.”

U eindigt het boek met het voorbeeld van een bloembol. Waarom?

„Korte tijd na de begrafenis van John liep ik de garage binnen, waar ik wat uitgebloeide planten heb staan. Opeens zag ik dat uit  een amaryllisbol, die ik had willen weggooien omdat ik dacht dat die dood was, grote groene bladeren waren gekomen. Dat vind ik zo’n mooi beeld van de opstanding. Het was vreselijk om het lichaam van John te begraven, maar ik weet dat hij zal opstaan. Het tarwegraan sterft om vrucht voort te brengen.

De dag vóór de begrafenis was er een moment waarop ik mij zo overweldigd voelde door verdriet, dat ik tegen de kinderen zuchtte: „Was papa er nog maar.” „Ik niet”, reageerde Grace, „ik wil dat hij gelukkig blijft.” Mijn hart stroomde over met zo veel liefde voor haar, alsof ik de liefde van vader én moeder tegelijk voor haar kreeg.”

Daniëlle Campbell-Vogelaar over haar jeugdboek ”Zelfs de vogels zingen anders”