Vroeger torende de kerk van de protestantse gemeente in Oranjestad boven de skyline uit. Nu staat het gebouw aan de Wilhelminastraat wat verscholen achter nieuwbouw. Koster Cees Sluiter ruimt een van de vele nevenruimtes op. Haast verontschuldigend: „Ik kom hier sowieso alle dagen om de honden te verzorgen. Die zijn ons inbraakalarm.”

Met een nog hoorbare Noord-Hollandse tongval: „Wat wil je eigenlijk over deze eenvoudige dienstknecht opschrijven?” Sluiter schenkt koffie, neemt plaats in de consistoriekamer en steekt van wal.

Cees Sluiter groeide op in Den Helder, in een christelijk gereformeerd gezin. Zijn vader was visser en ging later op de werf werken. Cees koos hetzelfde beroep als zijn pa. Op zijn vijftiende nam hij afscheid van de werf en koos hij voor zee. „Als visser verdiende je meer dan op de wal.”

God en de kerk zei Sluiter vaarwel. Hij viste ook op zondag. Zijn vader was diaken en werd aangesproken op de levensstijl van zoon Cees. „Maar zelf had ik de deur van de kerk al achter me dichtgetrokken.”

Sluiter had het naar zijn zin op zee. Eerst viste hij op kotters van anderen, later op eigen schepen. In 1975 stortte hij zich op de horeca in Texel. Hij kocht restaurants en een hotel in De Koog en Den Burg. „Dat liep als een tierelier.”

Toch begon het te kriebelen. „Ik hield van de zee. Ik wilde weer varen.” Hij verkocht zijn hotel en restaurants en trok naar Indonesië. „Om die lui te leren vissen.”

Sluiter liet zijn vrouw overkomen, maar haakte af vanwege de omstandigheden. „Het was dikke ellende: er waren geen spullen, geen netten, geen onderdelen. Maar Sumatra was prachtig.”

Er volgde een winstgevende carrière met eigen schepen in de offshore, waar hij door seismografisch onderzoek moest zorgen dat niemand over de kabels voer. „Maar toen miste ik de visserij weer.” In Noordwest-Spanje specialiseerde hij zich in langelijnvisserij: sardines als aas aanhaken en dan met lange lijnen vissen voor de kust van Ierland.

Het Arubahuis in Den Haag, de officiële vertegenwoordiging van de Arubaanse regering in Nederland, benaderde Sluiter om de Arubaanse jeugd het langelijnvissen te leren. Hij en zijn vrouw kenden Aruba van vakantie en verhuisde in 1989 naar het eiland. Het liep mis. „Van het hele avontuur kwam niets terecht: de jeugd wilde helemaal niet naar zee.” Sluiter bleef met een forse strop zitten. „Toen zaten mijn vrouw en ik zwijgend aan tafel, denkend aan die gouden tijden in de offshore.”

Sluiter importeerde vis om rond te komen en haalde zijn horecakennis weer van stal. Het echtpaar opende restaurant Captain’s Corner in Oranjestad. „Daar konden we goed van rondkomen, tot ik in 2004 met pensioen ging.”

Toch miste hij iets. „Ik zocht weer een stekkie.” Hij kwam in contact met ds. Thijs Oosterhuis, destijds predikant van de protestantse gemeente op Aruba. Sluiter bezocht de catechisatie en kwam tot geloof. Op zijn zesenzestigste deed hij belijdenis. „Ik heb in mijn leven bij wijze van spreken alles gedaan wat God verboden heeft, maar toen heb ik rust gevonden. Beter laat dan nooit. De oude jas is uit.”

Sluiter dient nu in de kerk als ouderling, koster en schoonmaker. Ook onderhoudt hij de gebouwen en de protestantse begraafplaats. Enthousiast: „Ik doe mee met de gebedsgroep op dinsdag en met de Bijbelleesgroep op donderdag. Daarnaast ben ik lid van het pastoraal team. Samen met de dominee bid ik met mensen die aan het einde van hun leven zijn gekomen. Daar is merkbaar behoefte aan.”

Zijn vrouw is niet kerkelijk. „Ze laat me vrij. Ik bid en dank thuis voor het eten, maar ze doet zelf niet mee. Ze steunt me wel. Ze geeft me de ruimte om zeven dagen per week met de kerk bezig te zijn.”

In Den Helder was Sluiter ooit medeoprichter en bestuursvoorzitter van het Nieuwedieper Visserskoor. Nog steeds houdt hij veel van musiceren. „Ik vind het geweldig om hier uit de Evangelische Liedbundel te zingen.”

Toen in juli zijn predikant vakantie had, leidde Sluiter een kerkdienst. Hij oefende door eerst af en toe de Schriftlezing te doen. „Ik ben nog steeds verwonderd dat ik dat kon. Maar als je echt wilt en je bidt ervoor, dan lukt het. Kun je het je allemaal voorstellen? Ik niet. Af en toe moet ik mezelf knijpen om te voelen of ik het nog wel ben.”

Het eerste wat hij liet zingen was Psalm 32:5: 


Laat zulk een dwang voor u niet nodig wezen;

Wie God verlaat, heeft smart op smart te vrezen;

Maar wie op Hem vertrouwt, op Hem alleen,

Ziet zich omringd met Zijn weldadighêen.

Protestantse gemeente

De protestantse gemeente op Aruba bestaat sinds 1822. Onder druk van koning Willem I moesten hervormden, lutheranen, doopsgezinden en later ook gereformeerden samen een kerk vormen. Aan de Wilhelminastraat in Oranjestad kerkt nu een veelkleurige mix van zo’n 150 Arubaanse protestanten. Het zijn nazaten van Nederlanders, van Franse hugenoten of Duitse lutheranen en van protestantse Surinamers. De predikant, ds. Ernst Stutterheim, komt oorspronkelijk uit Zwanenburg en is geboren opgevoed. Na gemeenten op Curaçao en Bonaire te hebben gediend, is 
hij nu vier jaar predikant aan de Wilhelminastraat. De protestantse gemeente op Aruba is nergens bij aangesloten. „Het zou goed zijn in Nederland een aanspreekpunt te hebben. Mijn voorkeur zou uitgaan naar de Nederlands Gereformeerde Kerken.” De protestantse gemeenten houden één keer per zondag dienst. Er zijn vier gebouwen op het eiland. De hoofdkerk is in Oranjestad. Naast Stutterheim is ook ds. Gary (Gerrit) Dekker (70) predikant op Aruba. Hij staat in de buurtschap Piedra Plat.