Die stelling kan worden onderbouwd met verschillende argumenten: na vele eeuwen te zijn verstrooid onder de volken, keerden de Joden terug naar het land van hun vaderen; de stichting van de staat kwam drie jaar na de val van het nazibewind dat er bijna in was geslaagd de Joden totaal te vernietigen en ten slotte: vanaf het begin werden de zionistische pioniers belaagd van alle kanten.

Ondanks het felle verzet van Palestijnen en Arabieren hielden de betrekkelijk weinige Joden steeds stand; tot verbijstering van hun vijanden en tot verwondering van hun vrienden.

Dat doen ze tot op de dag van vandaag. Israël won verschillende oorlogen en wist zich in de vijandige Arabische wereld steeds te handhaven. Ook dat is een wonder.

Dat laatste geldt temeer omdat in de wereld de sympathie voor Israël in de achterliggende decennia overduidelijk is afgenomen. Mede onder invloed van de schaamte over de Holocaust, bestond in de jaren zestig bij veel mensen in West-Europa -al dan niet gemeende- waardering voor de Joden. Dat gold zeker voor Amerika en Nederland, die de staat Israël tientallen jaren door dik en dun steunden.

Buiten de Arabische wereld (die vanouds anti-Joods is) zwelt de kritiek op de Joden aan en krijgt ze geregeld de vorm van uitgesproken antizionisme en zelfs antisemitisme. Daarbij wordt niet alleen de legitimiteit van de Joodse staat betwist, maar gaan mensen soms zo ver openlijk hun afkeer van de Joden te etaleren.

Er is ook een andere kant. Gisteren zei de Amerikaanse president Bush tijdens zijn toespraak in de Knesset dat de staat Israël gesteund wordt door 307 miljoen mensen: 7 miljoen in Israël en 300 miljoen in de Verenigde Staten. De boodschap is helder: Amerika en Israël zijn nog altijd vrienden.

Zo hecht is de relatie tussen Nederland en de staat Israël niet meer. Dat is ze wel geweest, bijvoorbeeld in de jaren zeventig toen de Nederlandse regering in het geheim zorgde voor wapens.

De laatste 25 jaar is er sprake van enige verkoeling van de relatie, al is er nog steeds verbondenheid. Maar in toenemende mate is er ook kritiek; in Den Haag, in de Nederlandse media en bij veel burgers. Meer en meer krijgen de belangen en noden van Palestijnen aandacht.

Het is niet juist de Palestijnse problematiek te bagatelliseren. In de gebrokenheid van deze wereld heeft elke zaak twee kanten en is niets volmaakt. Ook de stichting van de staat Israël is geen zonde- en vlekkeloos project. De nood van de Palestijnen is er terdege. Maar daarmee is niet gezegd dat sympathie voor en steun aan de Joden misplaatst is.

Integendeel, die support verdienen ze beslist, om theologische, historische, morele en politieke redenen. Voor christenen staat bovenaan dat ze weten een bijzondere band te hebben met het volk en de traditie waarop het christelijk geloof teruggrijpt. Israël heeft een aparte plek in de geschiedenis gekregen.

Er is nog een derde facet. Vriendschap betekent elkaar krachtig steunen, maar tegelijk elkaar eerlijk de waarheid zeggen. Het zijn immers je vrienden die je feilen tonen. Vriendschap is niet: alles van elkaar goedkeuren. Binnen christelijke kring wordt die fout nogal eens gemaakt. Een aanmerking op Israël wordt al snel uitgelegd als harde afwijzing of zelfs als antisemitisme. Dat is onterecht. Israël is wel een bijzonder volk, maar geen volmaakt volk. Het maakt fouten en die moeten ook benoemd kunnen worden. Juist vanuit hartelijke verbondenheid.