Door de bekering, wanneer we door de verandering van ons oude leven onze geest opnieuw vormen, voelen we dat die harde geest, die het daar moeilijk mee heeft, uit de duisternis van de aardse begeerten losgewrongen wordt om te komen tot de heerlijke zuiverheid van de rust die God geeft. En in die grote moeite zeggen wij: „Wendt U, HEERE tot mij.” Dat wil zeggen: „Help mij toch, opdat de bekering bij ons volbracht wordt, die u bereid vindt; U, Die Uzelf om te genieten aanbiedt aan degenen die U liefhebben.”

Daarom liet hij er na de bede „Wendt U naar mij” op volgen: „En red mijn ziel.” Mijn ziel, die zo zeer vastkleeft aan alles wat er met deze wereld verweven is en die juist tijdens zijn bekering lijdt onder de doornen van allerlei verkeerde verlangens die hem verscheuren. „Red mijn ziel, verlos mij, omwille van Uw goedertierenheid.” Hij begrijpt dat het niet zijn eigen verdiensten zijn dat hij genezen wordt, aangezien God aan iemand die zondigde en aan iemand die de gegeven wet heeft overtreden, een rechtvaardige veroordeling verschuldigd is. „Genees mij dus”, zei hij, „niet vanwege mijn verdienste, maar vanwege Uw barmhartigheid”.  „Want in de dood wordt er niet aan U gedacht.” Hij begrijpt ook: het is nu de tijd van de bekering. Wanneer dit leven voorbij is, blijft niets over dan de vergelding op de verdiensten.

Augustinus,
kerkvader te Hippo

(”Psalm 6”, ca. 400)