Ik bracht drie dagen door in bed. Gammel, klappertandend, even later badend in transpiratievocht. Soms alles tegelijk. Een hoofd als van een gestoofde kool. Ondertussen naderde de zondag en de biddag met zijn afspraken en het wekelijkse krantenschrijfsel.

Een dominee is echt niet onmisbaar. Zodra wij dat gaan denken, kunnen we de Heere wel eens behoorlijk voor de voeten lopen. Scriba’s weten in hun netwerk doorgaans wel weer snel een invaller voor een uitvaller te vinden. Voor de krant is dat lastiger. Dus zet ik mij naar beste kunnen aan mijn schrijftaak. Ik had mij voorgenomen betekenis en waarde van de biddag voor gewas nog eens onder de aandacht te brengen.

In de winkel is het kiezen en pakken

Al eeuwenlang komt de gemeente midden in de week samen om te bidden om Gods zegen over de arbeid op het land, over zaaien en oogsten. Wij kunnen zaaien, maar als God de wasdom niet geeft, zegt Paulus, valt er niets te oogsten. Later voegde men bij gewas ook nog arbeid. In vissersdorpen de visserij.

Het laat zien hoe afhankelijk voorgaande generaties zich van God wisten. We kunnen jagen en jachten, zwoegen en zweten, maar wie dat alles buiten God om doet, heeft uiteindelijk een schraal portie. Zeg dat maar eens tegen de mens die in de greep is van maakbaarheidsdenken.

Op veel plaatsen zijn de bid- en dankdagen naar de marge van het kerkelijk leven geschoven. Als ze al niet werden afgeschaft, gingen ze naar de zondag en verschilden vaak nauwelijks meer van een reguliere dienst. De Biblebelt vormt nog een positieve uitzondering.

Het zit vast op ons Gods- en mensbeeld. De Heere heeft met steeds minder te maken. De schappen in de winkels puilen uit van producten. Het is kiezen en pakken. En valt hier de oogst eens een keer tegen, geen nood, dan halen we het van elders.

De biddag kan nooit beter zijn dan waar we buigen onder Gods wil

Bidden heeft alles met geloof te maken. Wie God op Zijn Woord gelooft, hangt aan Zijn Woord. Hij legt de nood van heel de wereld voor Hem neer. Zeker niet minder de nood van de kerk. En die is niet gering. Geen doordeweekse biddag, wel aanschuiven aan de islamitische iftarmaaltijd. Samen eten, samen drinken. Soms leest ieder uit zijn eigen bronnenboek en roept zijn eigen god aan, net als de doodsbange bemanning in het schip met Jona aan boord.

Heb een gezegende biddag. En wellicht ten overvloede: eerst bekering, eerst het geestelijke, dan het stoffelijke. De biddag kan nooit beter zijn dan waar we buigen onder Gods wil.