Het enige wat telt (II)
Het enige wat telt in de kerk is de liefde tot de Koning. Twee onlosmakelijke blijken daarvan zijn gehoorzaamheid aan Zijn Woord en bewogenheid met zielen.
Dit uitgangspunt helpt bij het helder afwegen van hete hangijzers: waarover moet de kerk zich standvastig bindend uitspreken en waarover richtinggevend? Het betekent overigens ook dat onze mening niet zo belangrijk is. U kunt deze column dus niet gebruiken om kritisch naar uw ambtsdragers te luisteren. Waar dan ook, ontvang biddend Gods Woord.
Bijbelse accenten zijn niet evenwichtig
De gezonde leer, het spreken van de Bijbel, vraagt in de kerk om gehoorzaamheid. Dat geldt ook waar de Schrift zich uitspreekt, maar discussie over de betekenis ontstaat. Zo spreekt de Bijbel zich scherp uit over de zonde van hoererij. Dan moeten we op grond van de Schrift vaststellen of een homoseksuele relatie hier al dan niet onder valt; en als dat wel het geval is, de Bijbel naspreken. Met alle pastorale mededogen met betrokken mensen, dat evenzeer van belang is. Mensen (ook gelovigen) kunnen zich immers vergissen, zeker in zaken die de omringende cultuur niet afwijst. Wanneer een andere Schriftuitleg niet onvoorwaardelijk gehoorzaam is, maar concessies doet vanuit het verschil in tijdsomstandigheden, kan de kerk uiteindelijk voor zo’n opvatting geen ruimte laten. Dat geldt dan ook de vrouw in het ambt.
Maar er zijn ook veel concrete hedendaagse vragen waarvoor de Schrift wel uitgangspunten en kaders geeft, maar geen rechtstreeks antwoord. Ook dat kan om leer of leven gaan. Zoals accentverschillen in de Bijbelgetrouwe prediking. Belangrijk, want nauwkeurige Bijbelse accenten dienen tot opbouw van het lichaam van Christus (Efeze 4:12) en voor een Bijbelse vorming van de volgende generaties (Psalm 78).
Bijbelse accenten zijn trouwens níét ‘evenwichtig’. Met name niet in de zin van de klassieke weegschaal, waarbij de schalen elkaar naar boven en beneden trekken. Wie Gods heiligheid en Zijn liefde in evenwicht wil brengen, doet ze tekort. Hetzelfde geldt voor de diepte van de doodstaat en het radicale van de ware bekering (Johannes 3:3), ten opzichte van de ernstige aanbieding van Christus aan allen om Hem door geloof aan te nemen (Johannes 6:32) en de daadwerkelijke mogelijkheid voor eenieder om in Hem het leven te krijgen. Hiertussen geldt geen evenwicht, maar beide boodschappen moeten elk zo nadrukkelijk en indringend klinken als in de Bijbel.
Bij accentverschillen zijn er dus goede redenen om elkaar te bevragen of zelfs aan te spreken, omdat het aan de wezenlijke Bijbelse uitgangspunten raakt. Maar veroordeling van iemands uitspraken gaat te ver, omdat we daarmee de eenheid van de kerk onnodig geweld aandoen. Het gaat hier immers niet om ongehoorzaamheid aan de Schrift, maar om een meer of minder correcte vertaalslag van Gods Woord naar onze vragen.
Dat geldt ook de levensstijl. Zoals bij kleding en mediagebruik. Over het Bijbels kader kan geen discussie zijn (zonde en leegheid maximaal vermijden, waarbij ik mij overigens geen streamingsabonnement op films en series kan voorstellen), maar het precieze antwoord op elke vraag is niet per se voor alle christenen gelijk.
Kerkmuren hebben de neiging accenten onnodig te verscherpen door onderlinge profilering
Iets dergelijks geldt ook de Bijbelvertaling. Wezenlijk zijn de eerbied voor Gods Woord en de leesbaarheid. Maar verschil in toepassing hiervan kan niet tot scheuring of veroordeling leiden. Gods Woorden waren in de grondtaal geïnspireerd zodat een nauwkeurige vertaling gekoesterd moet worden; de (eerbiedige) taal mag tegelijkertijd aansluiten bij het dagelijks leven.
De ellende van de kerkelijke verdeeldheid laat zich ook hier zien. Kerkmuren hebben nogal eens de neiging om accenten onnodig te verscherpen door onderlinge profilering, in plaats van de gemeenten een Bijbels-confessionele bandbreedte te gunnen.
Overigens kan het –met name in gezinnen maar soms ook in gemeenten– dienstig zijn om praktische regels te hanteren (die er dan zijn om te gehoorzamen, maar niet om mee te oordelen). Als richtinggevende vangrails in opvoeding of gemeenteleven.
Het gaat om de liefde tot de Koning, en dus gehoorzaamheid aan Zijn Woord en bewogenheid met zielen. Van uzelf, van mensen om ons heen in en buiten de kerk. Van de kinderen, in wie Zijn Naam zal worden voortgeplant.
De auteur is advocaat bij BVD advocaten.
