Ook de Nederlandse samenleving heeft vluchtelingen uit Oekraïne omarmd. Meer dan 20.000 mensen hebben zelfs hun eigen huis opengezet. Hartverwarmend. De Oekraïners doen het hier goed. Ongeveer de helft van de 18- tot 65-jarigen is aan het werk en vele gezinnen settelen zich in de samenleving. Ze bezoeken speciaal voor hen belegde kerkdiensten. Feit is echter dat op 4 maart 2026 de verblijfsvergunning afloopt. Mijn advies zou zijn: niet verlengen. Niet omdat ze ons tot last zijn, maar omdat hun vaderland hen nodig heeft.

Onder de vluchtelingen zijn meer dan 600.000 dienstplichtige mannen

Dat geldt allereerst de mannen. Onder de vluchtelingen zijn meer dan 600.000 dienstplichtige mannen. Zij wonen in diverse Europese landen, terwijl landgenoten met gevaar voor hun leven vechten aan het front. Er is dringend behoefte aan aflossing en versterking. Europa kan dan 8 miljard vrijmaken voor materiële ondersteuning, maar zonder soldaten zal de oorlog niet gewonnen worden. Nederland zou Oekraïne krachtig ondersteunen door de verblijfsvergunning van deze mannen in te trekken.

Maar het geldt niet alleen de mannen. Ook hun volksgenoten. Grote delen van Oekraïne zijn relatief veilig. Vanuit Nederland lijkt het misschien dat het hele land oorlogsgebied is, maar in het midden en westen van het land zijn de scholen open en slenteren mensen langs de marktkraampjes. De terugkeer van de vluchtelingen zal bijdragen aan wederopbouw en economisch herstel van het land. De scholen in Oekraïne kunnen niet zonder leerkrachten, de zorg kan niet zonder verpleegkundigen, energiebedrijven kunnen niet zonder ingenieurs en elektriciens. Ook de christelijke gemeenten missen hun gevluchte broeders en zusters. Nederland zou de ruim 3,5 miljard die voor deze vluchtelingen op de rijksbegroting 2025 staat, kunnen gebruiken om de terugkeer naar het eigen land te ondersteunen.

Zonder soldaten zal de oorlog niet gewonnen worden

Ik schrijf deze column in een veilige omgeving en besef terdege dat het hier achter mijn solide bureau makkelijk praten is. Zou ik dezelfde woorden gebruiken als ik intensief contact zou hebben met een gezin waarvan het huis in puin ligt, een stel dat hier Jezus heeft gevonden, een vrouw die haar man aan het front heeft verloren? Ik weet het niet. Maar een verstandig besluit kan niet genomen worden op basis van gevoel alleen. Gevoel is een hypothese. Wijsheid vereist dat we een stap terug doen en deze hypothese zorgvuldig onderzoeken. En dan komt ook de soldaat in de loopgraven in beeld. Die voelt zich verlaten door zijn leeftijdsgenoten. Of de stem van de Oekraïense kerk, die steun van medechristenen nodig heeft. Die mensen tekortkomt om de boodschap van boete, bekering en hoop te laten horen aan een volk in nood.

Het moment van terugkeer is nu. Hoe worden gevluchte mannen en gezinnen ontvangen als ze pas na de oorlog terug zullen keren naar landgenoten die het land met veel pijn, moeite en verliezen hebben verdedigd? Nu is er nog de mogelijkheid om de loyaliteit aan land en volk daadwerkelijk handen en voeten geven. Tijd om te gaan.

De auteur is mediator, coach en trainer en doet onderzoek naar conflicten in de christelijke gemeente.