Zonder geloof zijn we dood in onze zonden. Maar het enkele geloofsvertrouwen, het toevlucht nemen tot de Middelaar met het verlangen om alle zonden te doden en alle eigen roem te verliezen, verbindt met Christus. En diegene heeft in Hem leven, wijsheid, rechtvaardigheid, heiligmaking en verlossing. De inwoning van Zijn Geest, het kind van de Vader zijn.

Alleen de hoop op het komende Koninkrijk kan ons in deze wereld behoeden voor het hier-helemaal-thuis-willen-zijn, voor het aan de wereld gelijkvormig zijn. Ons behoeden, allereerst, voor het zoeken naar welvaart, alsof ons geluk daarvan afhangt. Daarnaast: die hoop helpt ons in de strijd tegen de wereld in ons hart en om ons heen, die ons aftrekt van God. Bij ”de wereld” kunnen we denken aan alle middelen en media die draaien om de begeerlijkheid van het vlees, de begeerlijkheid der ogen en de grootsheid des levens (1 Johannes 2:16). Ten derde is het ook die hoop die ons moet behoeden voor een al te comfortabel leven in de eigen zuil, zonder bekommernis om de nood van de wereld om ons heen. Die hoop drijft ons de wereld in, om de wetten van ontferming van dat Koninkrijk te tonen.

Wat is wezenlijk? Wat is belangrijk maar niet wezenlijk? Wat is middelmatig?

De liefde tot de Koning geeft in de kerk de juiste prioriteiten. Liefde die noopt tot onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan Hem en Zijn Woord en tot liefde voor broeders en zusters. Liefde die dringt tot voortdurende diepe bewogenheid met zielen. Binnen de kerk én buiten de kerk. Direct om ons heen en overal in de wereld.

Het betekent daarnaast waken over de zuiverheid van de leer of, meer Bijbels uitgedrukt, waken over de gezonde leer. En daarbij een levenswandel dicht bij Gods Woord. Maar nu komen de moeilijke vragen. Wat is wezenlijk? Wat is belangrijk maar niet wezenlijk? Wat is middelmatig? De gave van het onderscheid hiertussen is broodnodig. Hoe moeten wij zowel de waarheid als de vrede liefhebben (Zacharia 9)?

De Geloofsbelijdenis van Athanasius herhaalt een aantal keren dat het geloof in de drie Personen en de ene God en in het God- en mens-zijn van Jezus Christus onmisbaar is voor de redding van onze ziel. En zo wijst de Bijbel nog enkele van zulke waarheden aan, zoals de opstanding van Christus, de vergeving van zonden alleen door Zijn bloed en het leven alleen door Zijn Geest.

Maar daarnaast is de ”gezonde leer” ook van wezenlijk belang. Schepping, zonde en genade, Wet en Evangelie, levendmaking, geloof en bekering, het oordeel en de eeuwige straf en het eeuwige leven, de Schrift als het Woord van God – wanneer deze elementen ontbreken, kan er menselijkerwijs gesproken weinig vrucht op de prediking worden verwacht en verdwijnt de kerk spoedig. Alles waarover de Schrift duidelijk is, vraagt om standvastig handhaven. Ook en juist als dat in het moderne levensgevoel weerstand oproept.

We moeten de eenheid van de kerk niet onnodig geweld aandoen

Kwesties waarover de Schrift zich wel uitspreekt, maar waarbij er verschillende opvattingen zijn over wat de Bijbel dan eigenlijk zegt, lijken hier veel op. Dan komt het aan op de juiste exegese. De mate waarin een kerk ruimte kan laten voor verschillende opvattingen hangt dan af van de vraag in hoeverre de ene of de andere uitleg geloofwaardig is in het licht van onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan de Bijbel.

Maar er zijn ook veel concrete hedendaagse vragen waarvoor de Schrift wel uitgangspunten en kaders geeft, maar geen rechtstreekse antwoorden. Dat kunnen heel belangrijke vragen zijn. Maar juist dan moeten we naar elkaar luisteren zonder veroordeling. Anders doen we de eenheid van de kerk onnodig geweld aan en maken we de verwarring (onder jongeren) eerder groter dan kleiner. Het enige wat uiteindelijk telt, is de liefde tot de Koning, gehoorzaamheid aan Zijn Woord en bewogenheid met zielen.

De auteur is advocaat bij BVD advocaten.