Een verrassing is de diagnose voor hem niet. Als kind merkt hij al dat hij anders is dan anderen. „Sociaal was ik niet heel erg actief. Ik had daar ook geen behoefte aan. Terugkijkend denk ik dat ik toen moeite had om contact te maken met andere mensen." Toch weet hij aardig mee te komen: hij ontmoet een vrouw, trouwt, krijgt kinderen. Maar het kost hem veel energie om dit leven vol te houden.

De bom barst als hij als leraar werkt op een middelbare school. Op een dag heeft hij een lastige klas. Hij staat voorin en beseft opeens: ik kan dit niet meer. „Ik voelde me letterlijk helemaal leeglopen. Ik ben naar de teamleider gegaan en heb verteld dat ik er nog wel op terug zou komen, maar dat ik nu naar huis ging. Ik kwam heel verdrietig thuis. Toen is het het balletje heel snel gaan rollen. Ik heb er ook met mijn vrouw over gesproken en afgesproken dat ik me zou laten testen op autisme."

De diagnose zorgt ervoor dat hij beter begrijpt waar zijn beperkingen zitten, maar ook waar zijn talent ligt. Zo heeft hij een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en kan hij erg genieten van muziek. Soms is het wel lastig om autisme te hebben, geeft hij aan. Bijvoorbeeld in de kerk, bij bepaalde termen die in de preek worden gebruikt. „Bij geloof gaat het best vaak over ervaring, en dat beleef ik toch anders. Soms denk ik dan: klopt het bij mij wel? Tegelijk weet ik dat dit voor de Heere niet het belangrijkst is. Hij weet dat ik autisme heb en dat ik dingen misschien anders beleef."