„Als er geen mensen waren, zou het werk van de pastor gemakkelijk zijn”, grapte eens iemand. Liefde kost wat. Pastorale hulp bieden, betekent tegemoetkomen aan een bijna niet aflatende stroom van hulpvragen.
Vaak heb ik het gevoel dat mijn liefde lijkt op een doosje bonbons voor Valentijnsdag. Ik kan de bonbons slechts aan een bepaald aantal mensen uitdelen en dan is het doosje leeg. Hoe kan ik blijven liefhebben in zelfopoffering? Wat zal ons op de been houden, zodat we niet moe worden van het goeddoen, zoals God ons in Galaten 6:9 voorhoudt?
In 2 Samuël 9 lezen we een verhaal dat ons doet denken aan de waarheden die we blijvend een warm hart moeten toedragen.
Onverdiend
Naar Gods belofte beklom David de troon van Israël en vestigde hij zijn heerschappij, tot ongenoegen van hen die zich de koningstitel aanmatigden. En toen dacht hij aan zijn geliefde vriend Jonathan. Omdat hij de zoon van Saul was, had deze eigenlijk zijn vijand moeten zijn. Maar voordat Jonathan tegelijk met zijn vader door de Filistijnen gedood werd, had hij David lief en geloofde hij in de beloften die God aan David gedaan had.
Toen Jonathan nog leefde, behandelde hij David heel vriendelijk. Daarom wil David hetzelfde doen voor Jonathans nabestaanden. Aan zijn adviseurs vroeg hij: „Is er nog iemand die overgebleven is van het huis van Saul, dat ik weldadigheid aan hem doe om Jonathans wil?” (2 Samuël 9:1). Hij hoorde van Ziba, een voormalige dienstknecht in het huis van Saul, dat Jonathans zoon Mefiboseth nog leefde. Maar hij was verlamd aan beide voeten, omdat hij als kind was gevallen tijdens de vlucht vanwege een aanval (vers 3; hoofdstuk 4:4).
Toen David Mefiboseth ontmoette, beloofde hij „weldadigheid bij hem te doen, om zijn vaders Jonathans wil” (vgl. hoofdstuk 9:7). Let wel: Mefiboseth had niets gedaan waarmee hij Davids vriendelijkheid verdiend had. David deed dit omwille van Jónathan.
Dit is een prachtig beeld van het Evangelie en een blauwdruk voor onze vriendelijke daden, gevormd door datzelfde Evangelie.
Vermaak
Net als Mefiboseth hebben wij niets gedaan om Gods vriendelijkheid te verdienen. Integendeel. Toch schept God er behagen in om ons vriendelijk te behandelen om Christus’ wil. Hij heeft ons lief in Christus en eert ons, omdat wij in Christus bij Zijn gezin horen. Zoals Paulus het uitdrukt: „Want gij zijt allen kinderen Gods door het geloof in Christus Jezus” (Galaten 3:26). Wij zijn geen kinderen vanwege onze genen of onze daden, maar enkel en alleen uit genade, door het geloof in Hem. De Vader heeft ons lief in de Zoon.
Zo gaat het ook in het gebed. De Vader hoort en verhoort ons gebed. Niet om wie wij zijn, maar omwille van Hem in Wiens Naam wij bidden. Toen Jezus over Zijn naderende vertrek sprak, zei Hij tegen Zijn discipelen: „En in die dag zult gij Mij niets vragen. Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Al wat gij de Vader zult bidden in Mijn Naam, dat zal Hij u geven” (Johannes 16:23). Jezus belooft dat de Vader ons wil geven waar we in Jezus’ Naam om bidden.
Mefiboseth kon gedurfde verzoeken bij David indienen, omdat David zijn vader liefhad. Hij kon de koning smeekbeden voorleggen, omdat die Jonathans nagedachtenis wilde eren. Dat is onverdiende vriendelijkheid. En wij kennen die op een veel grotere schaal. Tim Keller zei: „De enige die een koning om drie uur ’s nachts durft wakker te maken om een glas water, is een kind. Zo’n soort toegang hebben wij.”
David had Mefiboseth lief omwille van Jonathan; God heeft ons lief om Christus’ wil. Zulke liefde zal de diepste vezels van ons hart veranderen.
Overvloed
Het verhaal over Davids vriendelijkheid richting Mefiboseth herinnert ons niet alleen aan de waarheid van het Evangelie. Het laat ook zien hoe die waarheid onze liefde tot anderen moet aanwakkeren. In het bijzonder richting onze broeders en zusters in Christus. Gods liefde tot ons overspoelt ons hart in liefde tot onze naaste. Zoals Johannes duidelijk maakt: „Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons lief heeft gehad, en Zijn Zoon gezonden heeft tot een Verzoening voor onze zonden. Geliefden, indien God ons alzo lief heeft gehad, zo zijn ook wij schuldig elkander lief te hebben” (1 Johannes 4:10, 11). Wij hebben lief, omdat Hij ons eerst liefhad.
Terecht mogen we de plaats van Mefiboseth innemen: liefgehad niet om wie wij zijn, maar vanwege Hem van Wie we familie zijn. In ons geval vanwege onze oudste Broeder Jezus. Maar we kunnen ons in dit verhaal ook als een David beschouwen: we hebben anderen lief, niet om wie zij zijn, maar om Wie hun Vader is – onze gemeenschappelijke Vader, Die ons tot kinderen heeft aangenomen.
Zowel in onze straat als over de hele wereld hebben wij veel broeders en zusters die niets gedaan hebben om onze vriendelijkheid te verdienen. Sommigen hebben ons in het verleden wellicht slecht behandeld. Misschien ‘verdienen’ zij het wel dat wij hen beledigen, vergelden of mijden. Maar we scheppen er behagen in om hun vriendelijkheid te bewijzen om Christus’ wil. Omdat zij behoren tot het geestelijke huis dat Christus aan het bouwen is.
Wij eren anderen, voorzien in hun lichamelijke en emotionele behoeften, spreken woorden van leven en bemoediging, geven financiële steun, gebruiken onze gaven om te dienen en hebben lief in zelfverloochening. Dit in het verlengde van onze liefde tot Christus en als een uitdrukking van onze dankbaarheid voor de liefde die Hij ons heeft bewezen.
Wie?
Wie is onze Mefiboseth? Het kan een lastig persoon zijn. Of iemand in moeilijke omstandigheden die uw geduld beproeft en uw tijd en energie uitput. Maar wanneer u bedenkt wat het God gekost heeft om u in Christus lief te hebben, zult u de prijs om anderen lief te hebben met vreugde betalen.
Het is immers op kosten van de Vader. Uw liefde is niet begrensd, zoals het kleine doosje chocolaatjes. Uw hart stroomt over van de liefde van de Vader en daarom zult u nooit ophouden om goedertieren te zijn om Christus’ wil.
_De auteur is senior pastor van Cityview Community Church in Elmhurst, Illinois.
thegospelcoalition.org_
