Wat zijn woorden toch belangrijk. Je kunt elkaar ermee kwetsen. Soms zelfs onbedoeld. Maar het uitspreken naar elkaar dat het je intentie is om de ander ”heel” te houden, kan dan net het vangnet zijn waardoor het gesprek goed kan verlopen én goed kan eindigen.

Daar moest ik aan denken toen ik het thema van dit magazine hoorde. Over de institutionele zorg is veel te schrijven. En het is voor niemand een geheim dat ik over die zorg erg positief ben. Dat heeft vanzelfsprekend alles te maken met m’n eigen ervaringen. En dat kan, zo realiseer ik me wel degelijk, voor iemand met negatieve zorgervaringen weer heel anders zijn.

Niet voor jezelf kunnen zorgen is ten diepste heel zorgelijk

Toen mijn gesprekspartner zei dat we ervoor moesten zorgen elkaar heel te houden in een moeilijk gesprek, besefte ik ineens dat het thema zorg ook dat omvat: zorgen voor elkaar. Niet in de zin van mantelzorg, niet in het rijden van een zieke buurvrouw naar het ziekenhuis –hoe belangrijk en goed ook– maar in het gewone zorgen voor elkaar terwijl je met elkaar omgaat. In welk verband dan ook. Als collega’s, als vrienden, als familie of als mensen die elkaar zomaar ergens tegenkomen en zich tot elkaar hebben te verhouden. Dat zorgen voor elkaar kan zelfs zoiets simpels zijn als dat je als automobilist even stopt voor die volstrekt onbekende oudere meneer die de straat wil oversteken en door de drukte de kans maar niet krijgt.

Nu we toch wat naar de diepte afsteken: het is niet alleen belangrijk om in het alledaagse leven te zorgen voor elkáár maar ook voor jezélf. En eerlijk gezegd is dat misschien nog wel het moeilijkste van alles. Nee, dat heeft niets te maken met egoïsme. En het is ook niet on-Bijbels. Integendeel. Zegt juist de Bijbel niet dat we anderen lief moeten hebben als onszelf? En hoe kun je jezelf liefhebben als je niet voor jezelf kunt zorgen?

Zonder goede zelfzorg zul je ten diepste ook niet in alle oprechtheid voor een ander kunnen zorgen. En noem dat gerust heel zorgelijk.