„Minder en duurzamer produceren is iets wat de industrie niet uit zichzelf kan of wil doen”, geeft ING-econoom Katinka Jongkind aan. Volgens haar is een aanpassing van de regelgeving nodig om een kans te geven aan zogeheten circulaire verdienmodellen, waarbij wordt ingezet op het verkopen van gebruikte kleding of het repareren van kleding. „Om kleding circulair in de markt te zetten, moet er een rendabel verdienmodel aan ten grondslag liggen en dat ontbreekt nu nog vaak”, legt ze uit.

De textielindustrie is wereldwijd nog steeds een van de vervuilendste industrieën, staat in de studie. Dat komt door een bovengemiddeld gebruik van land, water, energie en chemicaliën. Grote kledingketens als H&M en Zara en ultrafastfashionbedrijven als Primark en de Chinese onlinewinkels Shein en Temu, leveren volgens ING vooral kleding van niet-duurzame materialen. Daarbij lijken ze de consument aan te zetten om kleding maar kort te dragen, wat de industrie weer aanzet om steeds goedkoper te willen produceren.

Nederland streeft naar een volledig circulaire economie in 2050. Maar er is „nog een lange weg te gaan”, aldus de bank. Dirk Mulder, sectorbankier bij ING, wijst erop dat er ook een belangrijke rol is weggelegd voor groothandels. „Als intermediair tussen producent en retailer kan de groothandel duurzame innovaties versnellen door circulaire producten en materialen toegankelijk te maken voor retailers en consumenten.”

Tweedehandskleding wint de laatste tijd wel aan populariteit in Nederland, ziet ING. De bank becijfert dat het aantal reguliere fysieke kledingwinkels in tien jaar met 17 procent is afgenomen. Tegelijkertijd is het aantal fysieke tweedehandskledingwinkels met 14 procent toegenomen. In absolute aantallen zijn er nog wel grote verschillen. Volgens ING is het aantal reguliere kledingwinkels momenteel nog altijd vijftien keer groter dan het aantal tweedehands kledingwinkels.