Het wordt er niet gezelliger op, vind je wel? Ik bedoel: de alomtegenwoordige smartphone zorgt op zo veel momenten voor scheiding terwijl er verbinding had kunnen ontstaan.
Zomaar een observatie tijdens een fietstochtje. Een jongen laat zijn hond uit. Het dier rukt aan de lijn, snuffelt in het gras, ruikt aan een boom. Maar z’n baasje ziet het niet: er moet nog wat bekeken worden op de mobiel. Een moeder met een kinderwagen. De baby trappelt en kraait. Maar mama lijkt niets te horen of te zien. Met de ene hand duwt ze de kinderwagen, met de andere bedient ze haar smartphone. Een auto rijdt voorbij. Vrouw achter het stuur, man ernaast. Gezellig? Het lijkt erop dat er geen woord gewisseld wordt; hij is druk met z’n schermpje. Een meisje op de fiets, tegen het verkeer in. In haar hand een iPhone. Ze ziet nauwelijks waar ze rijdt, botst bijna op een tegenligger. Blijkbaar is er een appje of filmpje dat zó belangrijk is…
Vaak moet ik denken aan de periode vóór het digitale tijdperk. Aan de tijd dat je een zakdoek in je broekzak had, en een zakmes, maar in ieder geval geen veeleisend apparaat dat voortdurend je aandacht opeist. Wat deed je eigenlijk in die tijd als je de hond uitliet of met de kinderwagen liep? Je praatte tegen je hond, keuvelde met je kind. En als je samen in de auto zat? Je wisselde dingen uit of luisterde samen naar de radio of een cd. Wat deed je in je eentje op de fiets? Nadenken, kijken, genieten van weilanden en wolkenpartijen.
Degenen die ik onderweg tegenkom lijken dat niet meer te kunnen. Je zou ze toe willen roepen: „Speel met je hond, geniet van je kind! Praat met elkaar in die auto, en kijk om je heen als je op de fiets zit!” Maar ik heb weinig hoop dat ze vanwege mij hun gedrag zullen aanpassen. En bovendien: ben ik zelf eigenlijk ook niet meer dan me lief is bezig met dat mobiele ding?
„Toen wist ik: ik moet eerst mijzelf veranderen”
Ik moet denken aan een Joodse wijsheid, toegeschreven aan rabbi Israel Salanter: „Toen ik jong was wilde ik de wereld veranderen. Ik probeerde het, maar de wereld veranderde niet. Toen probeerde ik mijn stad te veranderen, maar de stad veranderde niet. Toen probeerde ik mijn familie te veranderen, maar mijn familie veranderde niet. Toen wist ik: ik moet eerst mijzelf veranderen.”
Oftewel: verbeter de wereld, begin bij jezelf. En dus neem ik me voor om nooit meer m’n mobiel tevoorschijn te halen als ik de hond uitlaat of met de kinderwagen wandel. Om nooit meer op m’n iPhone te kijken als ik in de auto zit of een rondje fiets. Misschien…?
