Zendingswerk staat volop in de belangstelling, getuige de vele berichten hierover, ook in deze krant. Dat zou niet moeten verbazen, want zending is de directe uitwerking van Jezus’ heldere opdracht aan zijn discipelen in Mattheüs 28. Dat bevel is nog onverkort van kracht.
Hoewel bij de ene zendingsorganisatie het aantal vacatures groeit, mag de andere zich verheugen in een stijgend aantal uitzendingen van missionair werkers. Dat is broodnodig, want er zijn naar schatting nog zo’n 3,4 miljard mensen die nooit met het Evangelie in aanraking kwamen. Zending gaat primair over de verkondiging van het Woord van God. Christus gaf de opdracht om „al de volken”, iederéén dus, met de goede Boodschap in aanraking te brengen. Zolang dat niet is gebeurd, moet de kerk erop gericht zijn die opdracht te vervullen; de zaak van de Koning heeft haast.
Het is dan ook bemoedigend dat er nog steeds zendingswerkers kunnen worden uitgezonden en dat er zelfs nieuwe zendingsvelden bijkomen. Tegelijkertijd zijn er dus nog steeds mensen nodig, en eigenlijk is dat een aanklacht tegen de kerk.
Want het is mooi dat er grote betrokkenheid is op het zendingswerk, maar zending is niet alleen een taak van de evangelisten, toerusters en vertalers op hun eenzame posten, ver hier vandaan. Zending is een taak van de héle kerkelijke gemeente, van ieder lid. Reformatorische kerken mogen daarbij wel een voorbeeld nemen aan presbyteriaanse zusterkerken in Ierland en Schotland, getalsmatig vele malen kleiner, maar zeer actief in wereldwijde zending.
Dat betekent natuurlijk niet dat elk gemeentelid naar het buitenland moet. Matthew Henry schrijft in zijn Bijbelverklaring bij het zendingsbevel in Mattheüs 28 dat het gaat om „het veroveren van anderen voor Christus”. Dat kan ook in de eigen straat of op het werk. De roeping om een lichtend licht te zijn geldt voor iedere christen, in daad én woord.
Paul Eikelboom, directeur van Zending Gereformeerde Gemeenten, zei eerder deze week i n een interview: „Het bestaat niet dat je een oprecht christen bent en dat je naaste –veraf en dichtbij– niet op je hart ligt.” Elke ware christen zou iets van het verlangen moeten bezitten om straks, na dit leven, met mensen uit alle volken en talen samen te komen om het Lam te aanbidden.
Dan is betrokkenheid op de zending, zoals wel vaker aangehaald, inderdaad een graadmeter voor het geestelijk leven in de kerkelijke gemeente. Vanuit dat perspectief zou élke kerkelijke gemeente een zendende gemeente moeten zijn. Met werkers die op verre zendingsvelden actief zijn en gemeenteleden die dichtbij hun roeping verstaan en in de praktijk brengen.
