Afgelopen Hemelvaartsdag werd onze jongste zoon geïnstalleerd als scout. Zo’n installatie is bijzonder om mee te maken. Het is een hele ceremonie rond de vlag, met serieuze gezichten, uniformen, insignes, de groet en de scoutingwet. Wat de scoutingvereniging van onze zoon nog extra bijzonder maakt, is dat het een christelijke vereniging is. De installatie en elke andere opkomst, zoals een spelmiddag bij de scouts heet, worden begonnen met gebed en een dagboekstukje ter bezinning.
In mijn jeugd was ik nooit bezig met iets als scouting. Ik las erover in het vrolijke weekblad, maar dat stond ver af van mijn belevingswereld. Trouwens, in onze woonplaats waren scouts meer wereldlijke types, die ook op zondag met allerlei activiteiten bezig waren. Reden genoeg om niet naar de scouting te gaan, of naar de voetbalclub, of naar wat dan ook buiten de kerkelijke kring.
„Je hebt elkaar nodig om te zorgen dat de samenleving en de omgeving leefbaar zijn”
Nu heb ik overigens heel goede herinneringen aan de jeugdverenigingen die ik in mijn jeugd bezocht heb. Echter, naar buitenkerkelijke activiteiten gaan was er in die tijd nog niet bij, laat staan kamperen of sportactiviteiten. Behalve dan dat we op Hemelvaartsdag de traditie hadden om voor de kerkdienst te gaan dauwtrappen in de polder. Iets wat in de verte lijkt op wat onze zoon rond die dag aan het doen was. Namelijk kamperen op het scoutingterrein en in de ochtend in alle vroegte al uit de veren om, voorafgaand aan de kerkdienst, in de buitenlucht een zelf klaargemaakte maaltijd voor de picknick voor te bereiden.
Nu ik de installatie weer eens meemaakte, bedacht ik me hoe bijzonder het is wat scouts elkaar met hun scoutingwet beloven. „Een scout trekt er samen met anderen op uit om de wereld te ontdekken en deze meer leefbaar te maken (…), een scout is trouw, waardebewust en hij zorgt goed voor de natuur.”
De wereld meer leefbaar maken, dat is een heel mooie afspraak. Leefbaarheid is vooral een sociaal en relationeel concept. Je hebt elkaar nodig om te zorgen dat de samenleving en de omgeving leefbaar zijn. En daarbij hoort de belofte om goed voor de natuur te zorgen. De natuur is het waard om trouw verzorgd te worden. Niet zozeer omdat de schepping zonder ons mensen niet meer zou kunnen floreren, dat zou te veel eer zijn voor de mens. Maar meer nog omdat de Schepper Zelf heeft beloofd trouw te zijn aan Zijn schepping. En wij mogen Hem daarin volgen.
Leefbaarheid en zorg voor de natuur worden in de scoutingwet verbonden met eropuit trekken en waardebewustzijn. Oftewel: het samen bezig zijn in en met de natuur helpt ons om beter voor elkaar en voor de natuur te zorgen. Wat ik me van vroeger herinner rond het dauwtrappen op Hemelvaartsdag was dat het zo bijzonder was om eerst in de natuur te zijn, onder de indruk van de zonsopgang en de stilte, en vervolgens met die indrukken naar de kerk te gaan.
Vanuit de natuur naar de kerk. Dat is heel gezond. Ik wandel daarom nog altijd graag naar onze kerk, ook al is dat een halfuur en grotendeels door stedelijk gebied. Het helpt om stil te worden en los te raken van alle hectiek, die zelfs op zondagochtend de ontbijttafel kan binnendringen. Wat zou het mooi zijn als meer christenen er vaker naar streven om vanuit de natuur naar de kerk te gaan. Het bepaalt ons bij wie we zijn, namelijk schepselen voor het aangezicht van de Schepper. Het zet ons aan om mee te werken aan de leefbaarheid van onze woonomgeving en ons bewust te zijn van de waarde van de natuur en van onze zorgplicht als rentmeesters.
Dit sluit trouwens ook heel mooi aan bij NatuurGetrouw, een netwerk rond scheppingszorg. Afgelopen zaterdag was er de eerste landelijke dag en ook daar zag ik tot mijn vreugde dat actief zijn in de natuur werd verbonden met bezinning. Een reden temeer om dit initiatief massaal te steunen!
De auteur is lector circulaire energietransitie aan Hogeschool Rotterdam.
