In deze lezing werkte ik toe naar een aantal duurzaamheidsinzichten vanuit de diepe verwondering over de schepping en de grootheid van onze Schepper. Ik heb de stellige overtuiging dat we juist ook als reformatorische kerken ons nog veel sterker moeten gaan bezighouden met de vraag hoe we handen en voeten geven aan ons scheppingsgeloof. Wie zich innig verknocht weet aan de belijdenis van de Heere God als de Schepper van alle dingen, Die er alles aan doet om de wereld in stand te houden, kan toch niet anders doen dan als Zijn schepsel dezelfde zorg en toewijding aan de dag te leggen voor de schepping?

Ik ben meestal heel stellig als ik deze overtuiging uitdraag –dat kun je zien als gedram– maar voor mij is het een onmisbaar onderdeel van mijn geloof. Niet het belangrijkste onderdeel. Het christelijk geloof heeft zich vooral te richten op de heerlijke toekomst van de opgestane Christus. Maar als christen kan ik daarbij het geloof in de Schepper niet als ondergeschikt achten. Misschien dat iemand van buiten de kerk dit als een vreemde overtuiging en als vroom gedram zou kunnen betichten, maar het doet zeer als dat gebeurt door iemand die zichzelf ook rekent tot de gereformeerde gezindte.

Gisteren waren er de Tweede Kamerverkiezingen. Zoals steeds in de afgelopen jaren het geval was, werd ook nu weer de aanloop naar de verkiezingen gestempeld door twee kampen: voor en tegen het klimaat. De voorstanders stralen uit dat dit het belangrijkste thema ooit is. Dat ons land ook grote problemen kent op het gebied van huisvesting, ouderenzorg en jeugdzorg, migratie, een uitgeputte defensie, of dat er steeds meer mensen laaggeletterd zijn, wordt daarbij voor het gemak maar even weggelaten. Al die problemen lijken ondergeschikt te zijn aan het tegengaan van klimaatverandering.

Als tegenreactie hierop maakt de andere kant van het politieke spectrum deze focus op klimaat belachelijk door heel veel en meestal zeer onjuiste ideeën te verspreiden over dat er helemaal geen klimaatcrisis bestaat, dat we geen stikstofcrisis kennen en dat de technologie en de markt alle kreukels in het systeem wel kunnen repareren.

Aangezien ik geen drammer ben, probeer ik in dit uitermate ingewikkelde geheel de nuance en de middenweg te zoeken. Daarbij komt dat ik ook geen klimaatwetenschapper ben en me met de daadwerkelijke problematiek van klimaatverandering nooit echt diepgaand heb beziggehouden. Wat ik daarmee onderstrepen wil, is dat er veel verschillende aspecten zijn aan het verantwoordelijkheid nemen binnen Gods schepping. Dat ik het daarom niet leuk vind om klimaatdrammer te worden genoemd, heeft er ook mee te maken dat ik daarmee in een bepaalde hoek wordt gezet, waar ik helemaal niet wil zijn. Namelijk de hoek van degenen die koste wat kost het klimaat willen redden en daarmee vergeten dat het ook moet gaan over wereldwijde rechtvaardigheid, over schoon water voor iedereen, over voedselzekerheid en over schrijnende armoede die veroorzaakt wordt door uitbuiting.

Hoe dominant ook in de huidige discussies, het klimaatprobleem is niet de belangrijkste uitdaging waar we als Nederland voor staan. Een goede regering dient zich bovenal bezig te houden met het handhaven van recht en het bevorderen van vrede. Daar zijn veel Bijbelverwijzingen bij te geven. Voor nu zou ik willen afsluiten met te verwijzen naar Psalm 72. Een regering met Psalm 72 als regeringsverklaring kent geen conflict tussen de boeren en de stedelingen, maar ziet beide bevolkingsgroepen tot bloei komen. In zo’n land zijn geen armen en onderdrukten, omdat de rechtvaardige koning strijdt tegen uitbuiting en onrecht. Waar Gods Naam wordt geprezen is er leven en overvloed. Is dit alleen maar een messiaans vergezicht? Is dit klimaatgedram? Of spoort het ons aan om onze handen omhoog te heffen naar de Vredevorst, om daarna onze handen uit de mouwen te steken en met woord en daad rentmeesters te zijn?

De auteur is lector aan de Hogeschool Rotterdam en universitair docent aan de Technische Universiteit Delft.