Mensen kunnen boos worden als een medicijn niet leverbaar is. Dat merkt apothekersassistente Corrine de Vos uit Oud-Beijerland. „Iemand zei tegen mij: Het is uw schuld als ik doodga.”
Corrine de Vos (41) werkt inmiddels zeventien jaar bij apotheker Apollo in Oud-Beijerland. Dagelijks wordt ze geconfronteerd met medicijntekorten. Eerder moest ze nee verkopen als klanten vroegen om Ozempic, een veelgebruikt middel bij diabetes type 2. Momenteel zijn onder meer bepaalde oogdruppels en kunsttranen niet leverbaar.
„Met m’n collega’s zoeken we naar alternatieven”, vertelt ze. „Als een middel van 20 milligram niet meer leverbaar is, kijken we of we aan tabletten van 10 milligram kunnen komen. Maar lang niet altijd lukt dat.”
Soms probeert De Vos of een collega een medicijn uit het buitenland te halen. Een internationale apotheek stuurt de middelen dan per post op. Vaak vergoeden zorgverzekeraars medicijnen uit het buitenland niet. Patiënten moeten de middelen dan uit eigen zak betalen. „Het maakt ze meestal niet uit wat het kost”, merkt ze. „Mensen hebben het over voor hun gezondheid.”
Normaliter schrijft de huisarts een nieuw recept voor als apothekers een alternatief medicijn willen verstrekken. Maar bij Apollo zijn ze van die werkwijze afgestapt. „We overleggen niet meer met de huisarts. Anders zouden we hem iedere keer moeten bellen, als we bijvoorbeeld temazepam willen vervangen door een ander slaapmiddel.” Als het recept afkomstig is van een specialist van het ziekenhuis, vindt nog wel overleg plaats.
Het zoeken naar alternatieven kost veel tijd, zegt De Vos. „Gisteravond heb ik nog een paar uur doorgewerkt om door de recepten heen te komen. Een collega zei pas dat ze het spuugzat was. Ikzelf vind het ook wel weer een uitdaging om een alternatief te zoeken.”
Klanten reageren soms boos als een bepaald medicijn niet meer leverbaar is. „Ze vinden het vervelend als ze een ander middel zelf moeten betalen. Of ze zijn net goed ingesteld op de medicatie en reageren slecht op wisselingen.”
Een diabetespatiënt kwam op een vrijdagmiddag langs bij de apotheek. Toen bleek de insuline op te zijn. „Hij zei tegen mij: „Het is uw schuld als ik doodga.” Hij was duidelijk in paniek. Ik begrijp het wel als mensen zo reageren.” De man kon uiteindelijk via de ziekenhuisapotheek geholpen worden aan insuline.
De Vos vindt het heel vervelend als ze mensen niet kan helpen aan een medicijn. „Je bent er om zorg te verlenen. Dat gaat dan niet.”
