Wanneer is het leven waardevol?
Eindelijk kan ik –drie columns verder– melden dat het is gelukt om weer naar ons vertaalproject in Aramba te gaan. We hebben een week hard gewerkt aan noodzakelijk onderhoud van ons zendingshuis daar, waarbij we veel hulp van de dorpelingen kregen.
Ik zit even uit te rusten en zie twee jonge vrouwen voorbijkomen met een grote lege pan op hun hoofd. Ze lopen routinematig het paadje af dat door duizenden voetafdrukken is ingesleten op het grasveldje voor ons huis. Ze gaan bij de rivier water halen om eten te koken. Elke dag, week in week uit het hele jaar door, doen ze trouw hun werk: water halen, hout sprokkelen, kleren wassen, eten koken en de vaat afwassen.
Verderop zie ik een man voor zijn huis zitten. Zijn leven draait om jagen, vissen en aardappels planten en oogsten. Eens in de vijf tot tien jaar moet zijn huis vervangen worden. En dat is in een notendop zijn leven. En dat van veel van zijn dorpsgenoten.
Het enige wat deze mensen doen is leven. Waarvoor? Met welk doel? Dat zijn geen vragen voor hen.
Gezellig
Ik denk terug aan de vorige avond. Het was al donker toen we om halfzeven aanschoven bij een familie voor de maaltijd. Dat is het moment van de dag om samen te zijn en verhalen te delen of een gitaar te pakken en samen te zingen. Gezellig. En niemand die haast heeft om op te staan en weg te gaan.
Samen leven, een belangrijk aspect van de Arambacultuur.
Vanmorgen werd ik wakker van gezang in de kerk. Het was vier uur in de morgen toen de vrouwen in het dorp bijeenkwamen om te zingen en Bijbelstudie te doen. Voordat het dagelijks werk hen roept, dienen ze in de morgenstond samen God. Ik deed mijn best om verder te slapen, want er wachtte weer een lange werkdag.
Contrast
Het contrast grijpt me aan. Ik realiseer me dat ik diep vanbinnen de waarde van iemands leven afmeet aan de invloed die hij of zij heeft op de omgeving. Het leven van een persoon is waardevol als ze als lerares veel voor anderen heeft betekend, of als hij als bakker jarenlang het dorp van brood heeft voorzien. Of als je als zendeling de Bijbel hebt vertaald voor duizenden medeschepselen…
Echt waar? Is dat hoe God naar ons mensen kijkt? Of ziet Hij ons hart aan, ongeacht wat we hebben bereikt in ons leven?
Michel Pauw (1980) is vertaaladviseur en decaan van een vertaalschool in Papoea-Nieuw-Guinea. Hij werd in 2014 met zijn vrouw Erna en hun kinderen voor Wycliffe Bijbelvertalers uitgezonden vanuit de hersteld hervormde gemeente in Woudenberg.
