Stress in een land waar geen stress is
Alsof het van tevoren uitgedacht is: voor de derde keer op rij valt de deadline van deze column samen met een besluit rond het wel of niet doorgaan van een onderhoudstrip naar mijn huis in Aramba in Papoea-Nieuw-Guinea.
Het betreft nog steeds dezelfde reis. Donderdag zouden we –eindelijk– gaan, maar op dinsdag hoor ik dat ons vliegtuig een onbekend technisch probleem heeft. Twee dagen zijn onze technische mensen aan het sleutelen en na een fors aantal overuren is het vliegtuig op vrijdag klaar om het onderhoudsteam naar Aramba te vliegen. En zo arriveer ik dan eindelijk weer bij ons zendingshuis, waar we meteen hard aan het werk gaan om te doen wat we van plan waren om te doen.
En daar zit hem het probleem. Niet eens zozeer dat ik vanavond toch echt weer een column aan moet leveren. Maar dat we nu meteen hard aan het werk moeten. Niet dat dit erg is, maar het past niet zo goed in de dorpscultuur. Begrijp me goed, mijn lokale vrienden kunnen werken als paarden en ongelofelijk veel werk verzetten. Maar dat doen ze als ze dat wíllen en niet vanwege tijdsdruk.
Zonnepanelen
Normaal gesproken vind ik dat geweldig en kom ik „in het dorp”, zoals we dat noemen, helemaal tot rust. Op het zendingsveld is tijd een ongemakkelijk begrip en er is niemand onder de lokale bevolking die ook maar enige tijdsdruk lijkt te ervaren. Maar ik ervaar die stress nu wel: ik weet hoeveel we willen doen, dat onze oorspronkelijke planning al aan de korte kant was en dat we ook nog eens een dag minder hebben. Gaan mijn lokale vrienden dat begrijpen?
We hebben nieuwe zonnepanelen meegenomen om deze op het dak te installeren, maar als we op het dak klimmen, blijken de aluminium dakplaten slechter dan verwacht. Eigenlijk zouden we die meteen moeten vervangen. Maar er is geen bouwmarkt om de hoek. Er zijn een paar ingewikkelde opties om aan nieuwe dakplaten te komen, maar daarvoor zijn we afhankelijk van verschillende mensen op verschillende plekken. En die moeten ook nog eens snel in actie komen. Wat een zegen dat er mobiele telefoons zijn. Kunnen we misschien toch nog snel even…? Over stress gesproken. Waar komt die toch vandaan?
Ik moet een column aanleveren! Waar zal ik die over schrijven? Geen flauw idee. Ik denk dat ik deze keer maar oversla. Te veel stress. Dat zullen ze in Nederland vast wel begrijpen.
Michel Pauw (1980) is vertaaladviseur en decaan van een vertaalschool in Papoea-Nieuw-Guinea. Hij werd in 2014 met zijn vrouw Erna en hun kinderen voor Wycliffe Bijbelvertalers uitgezonden vanuit de hersteld hervormde gemeente in Woudenberg.
