Naast inzet op meer nieuwbouw ook focus op woningsplitsen nodig
De Tweede Kamer aanvaardde eind vorige week de Wet betaalbare huur, ingediend door minister De Jonge van Volkshuisvesting. Deze wet leidt tot een forse ingreep in de huursector.
Voor zo’n 300.000 huurders betekent de wet een flinke meevaller. Op termijn gaan zij gemiddeld tussen de 150 en 200 euro per maand minder huur betalen.
Voor eigenaren van huurwoningen in de vrije sector betekent de nieuwe wet een even grote aderlating. Woningbezitters mogen voor woningen die tussen 142 en 186 punten uit het zogeheten woningwaarderingstelsel hebben, maximaal 1123 euro per maand vragen.
Nu is het wel zo dat de huren in de vrije sector de laatste jaren zijn geëxplodeerd. Vooral in steden met een woningtekort. Huurprijzen tot 1300 euro per maand zijn daar geen uitzondering.
Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze wet, die overigens nog door de Eerste Kamer goedgekeurd moet worden, de zoveelste maatregel is die de huursector aan banden legt. De huurprijsstijging in de vrije sector is door de wet-Nijboer aan banden gelegd tot de hoogte van de inflatie plus 1 procent. De Wet goed verhuurderschap regelt dat verhuurders zich aan strikte normen moeten houden, onder meer voor de hoogte van de servicekosten. De Wet vaste huurcontracten regelt dat er alleen in bijzondere omstandigheden tijdelijke huurcontracten afgesloten mogen worden.
Ook in fiscaal opzicht trok de regering de teugels aan. De overdrachtsbelasting voor beleggingspanden steeg in twee stappen van 2 naar ruim 10 procent. Het verondersteld rendement is verhoogd naar 6 procent.
Al deze maatregelen hakken er bij elkaar flink in. Het rendement op verhuur slinkt voor veel woningeigenaren, en investeerders gaan waarschijnlijk een deel van hun panden verkopen. Daardoor komen er nog minder huurwoningen beschikbaar.
Met de wet kiest de overheid voor de positie van de huurder. Dat is op zichzelf goed. Een correctie is aanvaardbaar om woekerhuren aan banden te leggen. Maar door deze wet maakt de overheid het verdienmodel voor de verhuur van woningen wel lastig. En dat wringt. Hét grote probleem in de volkshuisvesting is namelijk het woningtekort. Daar doet de overheid te weinig aan. Dat tekort drijft de (huur)prijs op. Daarom moet de overheid er veel meer aan doen om het aantal woningen te laten toenemen. Door allerlei stroperige procedures, hoge grondprijzen, extra bouweisen, blijft de nieuwbouw van woningen ver achter bij de vraag.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het woningtekort ook komt doordat er gemiddeld genomen veel minder mensen in een huis wonen dan vroeger. Echtscheidingen, kleinere gezinnen zijn daar oorzaak van. Ook de migratie vraagt om extra woningen.
Naast de inzet op meer nieuwbouw moet de focus ook zijn gericht op woningsplitsen en woningdelen. Als met dit ondersteunend beleid tastbare resultaten zijn geboekt, heeft de overheid het recht om ook de huurprijzen aan banden te leggen.
