Ds. A. Kort (OGGiN) over ophef in coronacrisis: „Ik ben bewust zo veel mogelijk uit die tijd vergeten”
Een „nare herinnering” heeft ds. A. Kort aan de coronaperiode. De oud gereformeerde gemeente in Nederland te Krimpen aan den IJssel was tijdens de pandemie een spil van landelijke ophef.
Een verslaggever bij de kerk kreeg klappen van een kerkganger, de kerkenraad ontving dreigbrieven en een explosief ontplofte voor de kerkdeur. Aanleiding voor de commotie was de brief van ds. Kort aan de gemeenteraad in maart 2020, waarin hij corona als een oordeel bestempelde en dat verbond aan onder meer het lhbti-beleid in de burgerlijke gemeente.
In zijn pastorie blikt de 73-jarige predikant terug. Soms zuchtend, soms glimlachend. „Het is wat mij betreft vergeven en vergeten.”
Hoe hebt u de coronatijd ervaren?
„Die heeft veel impact op me gehad. Ik vind dat de overheid ons onnodig betutteld heeft, alsof ambtsdragers niet zelf de verantwoordelijkheid voor hun gemeente kunnen dragen. We hebben ook een tijdje met dertig mensen in de kerk gezeten. Dat voelde zo onnatuurlijk. Ik sprak tegen een lege kerk, maar er is geen weerklank in de banken. We hadden juist naar de kerk moeten gaan. De overheid heeft niets over Gods inzettingen te zeggen, lees ik in Psalm 50.”
Uw gemeente opende sneller dan veel andere kerken haar deuren weer. Heeft dat voor corona-uitbraken gezorgd?
„Er zijn in onze gemeente nauwelijks mensen overleden. Pas bij de laatste golf enkele. Wel zijn er veel mensen ziek geweest. Maar we mochten bescherming bij God zoeken. Toen de crisis net begon, sprak de Heere tot me uit Psalm 91 dat geen plaag onze tent zou naderen. Het vertrouwen op God was de grondhouding waarmee we de moeilijkheden tegemoet traden. En Hij heeft ons niet beschaamd.”
Moet de kerk de overheid niet juist gehoorzamen?
„Ja, maar de plicht om Gods instellingen te houden gaat daarboven. Ik vind de scheiding tussen de kerk en de regering heel belangrijk. Maar ik ben wel bang geweest dat de overheid de kerk zou sluiten. Dan hadden we ondergronds moeten gaan.”
U sprak zich in die periode stevig uit, onder andere tegen vaccinatie. Hoe kijkt u daarop terug?
„Mijn standpunten zijn niet veranderd. Ik heb geleerd om de Heere na te volgen, ook als je daardoor een eenling wordt.
Ik ben ook bewust zo veel mogelijk uit die tijd vergeten en richt me op de toekomst. Ik ben een oude predikant, het wordt bijna sterven.”
Het feit dat gemeenten zich niet aan de coronaregels hielden, heeft gevolgen gehad voor hoe de overheid naar de kerken keek. Was u zich daar bewust van?
„Nee, ik hoor dat nu eigenlijk voor het eerst. We hebben het ook niet voor anderen willen bederven. Maar de publieke opinie mag niet leidend zijn tegen Gods wil in.”
Uw gemeente kreeg meermaals aandacht in de landelijke media. Welke impact had dat?
„We hebben niet de beste ervaring met de pers gehad. Wij zijn een rustige gemeente, maken geen bonje en gaan gewoon naar de kerk. De mensen zijn trouw in hun plicht en dan krijgen precies zij de pers om zich heen die uit kwade motieven stukken schrijft.
De gemeenteleden voelden zich uitgelokt door de journalisten en fotografen. Dan is er altijd wel iemand die zegt: „En nou is het klaar”, en ingrijpt. Die confrontatie is wel heel pijnlijk geweest voor de gemeente. Het is een nare herinnering.
Het ging overigens niet alleen om de coronamaatregelen. In die tijd speelde ook de ophef over mijn standpunt over homoseksualiteit, naar aanleiding van mijn brief aan de gemeenteraad. In de media werd gedaan alsof de bedreigingen aan onze kerk en de explosie door het coronabeleid van de kerk kwamen, maar dat kwam door dat andere conflict.”
Wat had de coronatijd de kerk te zeggen?
„Het was een zware beproeving. Ons werd gevraagd wat God in ons leven betekent en waar we op steunen. Maar ik vrees dat de kerk er weinig van geleerd heeft. We nemen een sigaar en een borreltje en we gaan weer door.”
