Momenteel lopen er binnen de EU en VN discussies over het opnemen van „vervolging op grond van gender” in de lijst van misdaden die gemeenschappelijk bestreden moeten worden. Het gaat hierbij onder andere om het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (artikel 83), schrijft Henk Jochemsen. „Wat zit hierachter en waartoe kan dit leiden?”
Dit artikel stelt dat bepaalde vormen van criminaliteit gemeenschappelijk bestreden dienen te worden. Terrorisme, mensenhandel en seksuele uitbuiting van vrouwen en kinderen, illegale drugshandel, illegale wapenhandel, het witwassen van geld, corruptie, de vervalsing van betaalmiddelen, computercriminaliteit en de georganiseerde misdaad. Maar de EU wordt geconfronteerd met een „nieuwe sociale dynamiek”, zo meent de penvoerder van dit nieuwe voorstel, waarin „haat” wordt „genormaliseerd”; zeg maar, steeds gewoner wordt. Denk aan de polarisatie in de politiek en de harde woorden die gebezigd worden tegen mensen met een andere etnische of religieuze achtergrond. Men acht een strenger juridisch kader nodig. Daarom moet in het bestaande Europese verbod de definitie van haatspraak (Engels: hate speech) en haatmisdrijven uitgebreid worden tot „geslacht, seksuele oriëntatie, gender, genderidentiteit, genderexpressie, geslachtskenmerken, leeftijd [en] handicap”. Wat zit hierachter en waartoe kan dit leiden?
Vooropgesteld: de misdaden die genoemd worden moeten inderdaad strafrechtelijk vervolgd worden. De wijze waarop bijvoorbeeld homoseksuele mensen of transgender personen soms worden bejegend, is zeer verwerpelijk en geweldpleging moet bestraft worden. Overigens, ook manieren waarop in veel landen vrouwen en meisjes soms worden misbruikt, is afschuwelijk. Denk bijvoorbeeld aan mensenhandel –meestal vrouwenhandel– en aan het ‘werk’ van loverboys. Maar al die activiteiten zijn al strafbaar. Zit er in de voorgestelde uitbreiding niet –voorzichtig uitgedrukt– een risico?
Door westerse samenlevingen waait een wind van doorgeslagen transgenderdenken. Daarin wordt geslacht een keuze. Je bent wat je je voelt, man, vrouw, nonbinair of wat dan ook. En het zorgsysteem dient aan al die wensen tegemoet te komen. Een kritische bevraging van de ervaring en de wensen wordt al snel als transfoob afgewezen en betiteld als haatspraak of een haatmisdrijf.
Ik geef twee voorbeelden. In Nederlandse media werd een populaire rockster die –toegegeven, op een pikante manier– stelde dat een medische transitie een man die zich vrouw voelt (een transvrouw) nog geen vrouw maakt, in het rijtje van mensen als Bolsonaro, Meloni en Poetin gezet. Eerlijk gezegd lijkt mij dit eerder een vorm van haatspraak dan de opmerking van die rockster.
In het VK is een feministe op het politiebureau ondervraagd omdat ze op X (Twitter) beweerde dat transvrouwen mannen zijn. Haar lidmaatschap van een voetbalclub was gedurende het onderzoek al opgeschort. Het onderzoek is vervolgens stilgelegd maar het blijft natuurlijk een intimiderende ervaring. Haar advocaat adviseerde haar in het vervolg voorzichtiger te zijn met haar uitlatingen.
Gaat het met de nieuwe wetgeving die kant op? Gaat bijvoorbeeld de ontkenning dat de ervaring van man- of vrouw-zijn het biologische geslacht kan veranderen, vervolgd worden als haatmisdrijf? En hoe zit dat met andere kritische opmerkingen bij de ontwikkelingen op het gebied van gender en transgenderisme?
Het gegeven dat aan een kritische Zembla-uitzending over dit onderwerp de meeste Nederlandse deskundigen alleen anoniem wilden meedoen, is veelzeggend Ook binnen de medische wereld is er internationaal zeker geen algemene steun voor de soms wel erg snelle manier waarop jonge mensen met ”genderverwarring” in behandeling worden genomen richting transitie.
Zeker, hatelijke opmerkingen en met name oproepen tot onheus gedrag richting welke bevolkingsgroep dan ook moeten vermeden en bestreden worden. Waarbij het nog wel de vraag is of het strafrecht daarvoor dan direct het beste middel is.
Het verzet tegen dit opgedrongen woke-denken neemt toe en daarmee de spanning tussen groepen van de bevolking. Een risico is dat ook de mensen die echt van kinds af aan een ernstig probleem hebben met genderdysforie bekneld raken in deze strijd. Alle mensen, en zeker christenen, hebben de verantwoordelijkheid om de waarheid in liefde te blijven spreken.
De auteur is emeritus bijzonder hoogleraar christelijke filosofie aan de Wageningen Universiteit.
