OpinieSynode CGK
Grens bereikt voor behoudende cgk’s
„Rechts ligt op ramkoers”, klinkt al enige tijd in de wandelgangen van de synode van de Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK). De kreet komt, dat zal duidelijk zijn, voornamelijk uit de hoek van voorstanders van vrouwen in kerkelijke ambten.
Maar klopt het? Om te beginnen: het is onmiskenbaar een negatief frame. Immers, wie over een ramkoers spreekt, suggereert dat behoudende kerken in de CGK de onruststokers en probleemmakers zijn. Wat niet juist is.
De zaken liggen bovendien genuanceerder. De behoudende predikant ds. G.J. Post vertelde vorige week op de synode dat hij begin februari ergens „een broeder uit een andere hoek van de CGK” ontmoette, een hoek „waar men heel anders denkt over homoseksualiteit en vrouw en ambt dan ik”. Na de betreffende vergadering gaf deze man ds. Post een stevige handdruk en zei zacht: „Ik wil niet van jou ontvlochten worden.” Waarna ds. Post spontaan antwoordde: „En ik niet van jou.”
Toch zit in het gebruikte frame wel iets waars. Voor het rechterdeel van het kerkverband is er namelijk een grens bereikt. Behoudende gemeenten (en hun afgevaardigden) vinden dat het zó niet langer door kan gaan in de CGK.
Zij vinden dat er, nu alle revisieverzoeken tegen het besluit van 2022 over vrouw en ambt zijn afgewezen, een einde moet komen aan kerkelijke ongehoorzaamheid. Omdat anders het presbyteriaal-synodale stelsel zijn betekenis en werking verloren heeft.
Zij zijn van mening dat classes die volledig zijn vastgelopen en hun werkzaamheden noodgedwongen tot het hoogstnoodzakelijke hebben afgeschaald, een heldere uitweg geboden moet worden en dat deze classes uit het moeras van de juridificering getrokken moeten worden. En deze gemeenten geven aan dat zijzelf het in geweten niet langer kunnen dragen dat kerken binnen de CGK een in hun ogen zondige weg gaan én daarin volharden.
Dat gevoelen van ”er is een grens bereikt”, is, goed beschouwd, ook verwoord in het besluit dat de synode vrijdagavond na ampel beraad nam. In de besluittekst staat immers dat het moderamen de synode alleen opnieuw mag openen als aan twee voorwaarden (of aan één ervan) is voldaan.
De eerste is dat er thema’s moeten zijn die „onontkoombaar” om behandeling vragen. De tweede is dat afgeweken kerken „in groten getale moeten aangeven te zullen terugkeren binnen de bedding van de genomen synodale besluiten”.
Toegegeven, dit besluit werd niet met algemene stemmen genomen: 31 afgevaardigden stemden voor, 15 tegen, 3 onthielden zich. Maar een rechterflank die op ramkoers ligt? Nou nee, hier is sprake van een ruime meerderheid van de synode die in die tweede voorwaarde als het ware een ultimatum afkondigde.
Zo bezien wordt het begin juni, als duidelijk is geworden in hoeverre aan genoemde voorwaarden is voldaan, in Nunspeet opnieuw heel spannend…