Dit klopt niet, denk ik, als ik door het stevige beslag roer. Ik kan er haast balletjes van rollen. Is dit het beslag waarmee ik vorig jaar fantastische kaneelbollen bakte op oudjaarsdag? Het recept had ik gelukkig opgeschreven. Maar in de chaos is blijkbaar ergens iets misgegaan.
Dus sta ik het halve weekend in de garage om opnieuw de verhoudingen uit te vinden. Ik bak bollen met meer kwark. Ze zinken, komen vast te zitten in het verwarmingselement van de frituurpan en blijven vanbinnen drabbig. Ik gebruik meer melk en olie. De bollen zijn heerlijk, maar lijken qua vorm niet op de gelijkmatige bollen van vorig jaar. Ik voeg nog meer melk toe. Aan bijna elke bol ontstaat tijdens het bakken een vreemde ronde uitstulping. Dan krijg ik een ingeving, die ik op een sombere ochtend meteen maar uitvoer.
Zo’n drie kwartier later stap ik de keuken in met een schaal fijne bollen, die heel makkelijk bakten. „Het is je gelukt!” concludeert mijn man. Ik twijfel. Zal ik het trots beamen? Ik besluit de waarheid te zeggen. Het opgeschreven recept klopte namelijk gewoon. Maar ik dacht het beter te weten dan het briefje. „Dit zou mij dus echt nooit gebeuren”, constateert manlief, vol verbazing. Dat is zo. Hij zou de laatste zijn die een recept zou aanpassen. Soms is dat maar beter ook.
