Hoe het Erntedankfest dat de gevestigde Duitse kerken de eerste zondag van oktober vieren, eraan toegaat, weet de uit Zeeland afkomstige Pieterman niet precies. De Russisch-Duitse dankdag heeft hij echter al vaak meegemaakt. Hij woont hij inmiddels 14 jaar in Duitsland en kerkt in het ”Bethaus” –gebedshuis– van de baptistengemeente van Olsberg, een stadje in bergachtig Hochsauerland.

De Rusland-Duitsers, behoudende baptisten uit de voormalige Sovjet-Unie, vieren hun Erntedankfest op een zondag in september of oktober. „Niet overal tegelijk, want dan kunnen ze ook in een andere gemeente, bij familie of vrienden, het dankfeest meevieren.”

„Op zo’n zondag is het Bethaus versierd met vruchten, al bij de ingang”, vertelt Pieterman. „Voorin de kerk staat een feestelijke stellage van groenten en fruit. Toen ik zelf eens moest preken en al die vruchten zag, dacht ik: De schepping brengt zoveel prachtige vruchten voort, maar waar is míjn vrucht? De Bijbel spreekt immers over honderdvoudig vruchtdragen.”

Voorin de kerk liggen verder een open Bijbel en een brood en er staat een kan water. De drie voorgangers van de ochtenddienst danken elk voor één van die zaken. „We danken niet alleen voor de vruchten uit de schepping, maar ook voor vruchten in het rijk der genade. Bijvoorbeeld als de Heere zegen gaf op de prediking. Maar als er weinig vrucht was, geeft dat aanleiding tot boete, tot verootmoediging.”

In de kerkdiensten vindt tussen de predikaties door dankgebed plaats en zijn er muzikale bijdragen. In de middag eet de gemeente met elkaar. Na de tweede dienst is er ”Kaffee und Kuchen”. „De zusters bakken daarvoor allemaal hun favoriete taart”, vertelt Pieterman.

Toen hij en zijn vrouw, die vorig jaar overleed, het dankfeest voor het eerst meemaakten, waren ze „diep onder de indruk. We ervoeren dat de Heere troont op de lofzangen Israëls. Onvergetelijk.”

Dit is het vierde deel van een serie waarin Nederlanders vertellen over dankdag in het buitenland.