Met ingehouden adem bekijken veel burgers deze weken de peilingen. Grote vraag is: Wie wordt de grootste? Wekenlang leek het te gaan om drie partijen: VVD, PvdA/GroenLinks en NSC. Inmiddels staat de PVV van Wilders ook in dat rijtje. Het wordt daarom woensdagavond zeldzaam spannend.
Weinig aandacht wordt er in de media gegeven aan de positie van de christelijke partijen. De peilingen wijzen erop dat de ChristenUnie en de SGP vrijwel gelijk blijven, al is er een kans dat ze samen een zetel winnen. Vorige week was er zelfs een peiling op grond waarvan de CU met enige trots kon melden dat ze weleens de grootste christelijke partij zou worden. Maar juist dat bericht was omgeven met een rouwrandje. Want de oorzaak is dat het CDA van de huidige veertien zetels terugzakt naar vier.
Wie de geschiedenis van die partij sinds het jaar 2000 overziet, constateert dat er sprake is van een dramatisch verval. Nog maar goed twintig jaar geleden was het CDA met 43 zetels de grootste partij. Nu is het met de te verwachten vier zetels een van de vele kleintjes.
Vanuit orthodox-christelijke hoek is er in het verleden veel kritiek geweest op het CDA, omdat de partij een verwaterd christendom verdedigde. Van trouw aan de Bijbelse normen was onvoldoende sprake. En die kritiek sneed hout.
Toch is die teloorgang van het CDA teleurstellend én zorgwekkend. Teleurstellend, omdat deze neergang mede het gevolg was van de secularisatie. Zorgwekkend, omdat de geschiedenis heeft uitgewezen dat de partij vaak een remmende invloed had op wetgeving die seculiere partijen voorstelden. Dat verdwijnt.
Wie echter denkt dat de neergang van met name het CDA alleen komt doordat mensen de kerk vaarwel hebben gezegd, heeft het mis. Verschillende onderzoeken tonen aan dat trouwe kerkgangers minder dan voorheen geneigd zijn op christelijke partijen te stemmen. Meer progressieve christenen stemmen op seculiere, linkse partijen; conservatieven zijn soms geneigd hun stem te geven aan NSC, BBB of ook wel PVV, in de hoop en verwachting dat die een behoudender koers zullen varen.
Een dergelijke keus is echter niet zonder risico. Ook al vinden veel mensen dat deze partijen op materieel terrein een sympathieke koers uitzetten, zij gaan daarmee voorbij aan de standpunten die deze rechtse partijen hebben op immaterieel gebied. Een krachtig verzet tegen verdere liberalisering van de medisch-ethische politiek moet men van hen niet verwachten. Op zijn best zeggen ze dat het hierbij gaat om vrije kwesties, waarbij elk Kamerlid een persoonlijke afweging mag maken. Evenzo valt niet te verwachten dat bij deze partijen de huidige invulling van de vrijheid van onderwijs veilig is.
Dergelijke kwesties stijgen boven materiële belangen uit. Vandaar dat komende woensdag krachtige steun voor christelijke politiek noodzakelijk is.
