De staat Israël viert woensdag zijn 75-jarig bestaan. Een bijzondere mijlpaal, die helaas wordt overschaduwd door diepe interne verdeeldheid. President Isaac Herzog noemde de huidige politieke onrust zelfs „de ergste crisis” uit de geschiedenis van de staat.
Na de herdenking van de Holocaust vorige week, heeft Israël deze week opnieuw twee belangrijke gedenkdagen. Dinsdag stond het land stil bij hen die vielen tijdens de verschillende oorlogen en terroristische aanslagen, woensdag vieren de Israëliërs hun 75e onafhankelijkheidsdag. Markeren deze dagen doorgaans de nationale eenheid en trots, nu vormen ze een pijnlijke herinnering aan de grote verdeeldheid die het land stempelt.
Al wekenlang gaan duizenden demonstranten de straat op, uit protest tegen omstreden plannen van de regering-Netanyahu om de invloed van de rechterlijke macht in te perken. Krijgt het kabinet zijn zin, dan kan het hooggerechtshof besluiten van het parlement niet langer onwettig verklaren. Daarmee zou het parlement de facto het laatste woord krijgen, wat volgens tegenstanders het einde betekent van de democratische rechtsstaat. De voorgenomen juridische hervormingen brachten niet eerder vertoonde massale betogingen op de been tegen de coalitie. Een coalitie die overigens ook tegen zichzelf verdeeld lijkt te zijn.
Het bracht president Herzog eerder deze week tot de verzuchting: „Ik ben ervan overtuigd dat er geen grotere existentiële bedreiging voor ons volk is dan die van binnenuit: onze eigen polarisatie en vervreemding van elkaar.” Dat de rentree van de conservatieve premier Benjamin Netanyahu en de vorming van diens rechts-religieuze regering daarbij een katalysator zijn, is evident.
Helaas is de interne verdeeldheid niet de enige bedreiging voor de staat Israël. Een enkele week geleden nog lag het land van meerdere kanten onder vuur. Militante groeperingen schoten raketten af vanuit de Gazastrook, Libanon en Syrië. Palestijnse terroristen pleegden diverse aanslagen, waarbij onder meer drie leden uit één gezin om het leven kwamen. Al dan niet met steun van Iran proberen deze groepen de politieke onrust te gebruiken om de instabiliteit verder te vergroten.
Die permanente dreiging van geweld is er in het 75-jarig bestaan van Israël altijd geweest. Verschillende oorlogen en ettelijke gewelddadige uitbarstingen tekenen de historie van de staat. Zo bezien is het een wonder dat het land zich op die plek en in die omstandigheden wist te handhaven.
Juist daarom geeft de diepe verscheurdheid die zich nu manifesteert reden tot grote bezorgdheid. Een huis dat tegen zichzelf verdeeld is, kan niet bestaan. Compassie met hen, die de apostel Paulus „beminden, om der vaderen wil” noemt, is op zijn plaats. En hoewel Jezus Christus nog altijd de grote splijtzwam is tussen Joden en christenen, heeft de 75-jarige staat meer dan ooit alle steun en gebed nodig.
