Na lang en intensief overleg achter de schermen koos toenmalig zorgminister Hugo de Jonge (CDA) in 2020 voor een compromis. De minimumleeftijd van twaalf jaar bleef in de wet, maar artsen kregen wel een eigen meldings- en toetsingsprocedure voor levensbeëindigend handelen bij minderjarigen. Die zou worden opgenomen in een ministeriële regeling; een vorm van lagere wetgeving.

Ruim een jaar terug werd echter duidelijk dat het openbaar ministerie (OM) met het op initiatief van De Jonge ontworpen concept niet uit de voeten kon. Dat bevatte, zo luidde het strenge oordeel van procureur-generaal Rinus Otte, te weinig waarborgen en stond daardoor op gespannen voet met artikel 2 van het Europese mensenrechtenverdrag dat het recht op leven beschermt. Daarmee kwam het initiatief bij De Jonges opvolger, Ernst Kuipers, te liggen. Vrijdag verklaarde die zich in een Kamerbrief bereid werk te maken van een nieuwe regeling.

Het is echter zeer de vraag of de bewindsman met dat besluit geen doolhof betreedt. Als de Nederlandse Vereniging voor Kindergeneeskunde (NVK), het zorg- en justitieministerie en het OM er de vorige keer niet uitkwamen, waarom dan nu wel? De illusie dat alle tragiek in wetjes en regeltjes is te vangen, mits er maar lang genoeg wordt overlegd, voert blijkbaar nog steeds de boventoon. Het heeft er bovendien veel van weg dat de minister en de coalitie intern nog moeten afstemmen welke vereisten de regeling moet bevatten, wil die in juridische zin zorgvuldig zijn. CU-fractievoorzitter Mirjam Bikker zei vrijdag dat het alleen mag gaan om kinderen die in de stervensfase verkeren en onbehandelbaar lijden doordat alle pijn- en sedatiemiddelen zijn uitgewerkt. Zo concreet was Kuipers niet. Ook dat roept vragen op.

Onduidelijk blijft ook waarom de NVK zo gebrand is op een regeling. Uit vrees dat een kinderarts anders kan worden aangeklaagd voor moord? Voor die angst biedt het verleden maar weinig grond: vrijwel alle zaken over actieve levensbeëindiging bij pasgeborenen waarvoor artsen zich op overmacht beriepen, werden door het OM geruisloos geseponeerd.

Dan is er nog de vraag hoeveel barmhartiger de zorg nu ten diepste wordt van zo’n stervensregeling. Hoeveel ouders voelen straks de druk van het wel of niet met de arts in gesprek gaan over levensbeëindiging als hun kind met een ernstige, meervoudige aandoening de leeftijd van twaalf jaar gaat naderen? De mitsen en maren zijn zo talrijk dat Kuipers echt zou kiezen voor een heilloze optie als hij besluit om op deze weg door te gaan.