O zeker, niet voor allen, maar voor degenen die erdoor geoefend worden. Wat zegt Paulus hier? Stapt hij maar lichtvoetig over het lijden heen, door op een mogelijk nut te wijzen? Nee, zo moeten we de tekst niet verstaan. De kastijding, als die tegenwoordig is, mag bedroeven. Zou een moeder niet wenen omdat haar kind zo ernstig ziek is? Zou een kind niet verdrietig zijn als haar moeder zo achteruitgaat? Als het ganse schepsel zucht, zou de mens daar dan buitengesloten worden? Nee toch.

Wat leert ons Gods Woord omtrent dit lijden? Ik hoor David zeggen: Mijn zoon Absalom, ware ik voor u gestorven! Wat heeft Hanna haar onvruchtbaarheid beweend, om er zelfs een keer van te zeggen: „Ik heb mijn ziel uitgegoten voor het aangezicht des Heeren.” Het leed dat geleden moet worden mag een zaak van droefheid zijn. Maar we worden erdoor geoefend, zo zegt onze tekst. Zodat de lijdensschool ook wel een oefenschool genoemd wordt. Wat mag er dan in geoefend worden? Ten eerste het geloof. Voor de gelovige is het lijden een middel om opnieuw te leren vluchten tot de Heere. Hij leert door het leed temeer te zoeken de schuilplaats van de Allerhoogste. Zo anders dan de ongelovige. Die verhardt zich onder het lijden en probeert het in eigen kracht te overwinnen. Maar wat een onderscheid. De gelovige mag met een verslagen hart al meer op God leren vertrouwen, en de ongelovige wordt temeer verbitterd en verhard. Vervolgens werkt zulk een oefening voor de gelovige ootmoed. Wat staan we hoog met onszelf als alles maar voor de wind mag gaan. Maar die hovaardij is een gruwel voor God. Hoe groot dan als God Zijn kind apart komt te nemen op deze leerschool van de ootmoed. Om erachter te mogen komen niets verdiend te hebben dan de welverdiende straf. Geen rechten meer over, maar enkel schuld en een verloren bestaan. Daar mag dan ook het geduld vervolgens geoefend worden. Als het lijden maar aanhoudt.

Juist in zulke wegen mag geleerd worden wat een geduld de Heere met Zijn volk gehad heeft tot hiertoe. Dan worden ze door lijden geheiligd. Om het ook te mogen zeggen door genade: „Heilig zijn, o God, Uw wegen.” Als daarbij mag komen de kennis van het eigen boze hart, komt erachteraan: „Niemand spreek’ Uw hoogheid tegen.” Wat een oefeningen mogen hier gemaakt worden. En daarom kon Paulus ook zeggen: „Doch daarna geeft zij van zich een vreedzame vrucht der gerechtigheid degenen die door dezelve geoefend zijn.” Welk een heerlijke vruchten van geloof, ootmoed, zelfkennis en lijdzaamheid mochten genoemd worden. Laten we daarom de kastijdingen niet klein achten, die tegenwoordig zijn, maar ons leven wonderlijk verrijken, als het een vreedzame vrucht der gerechtigheid mag voortbrengen. In het kennen van Hem, Die kwam om alle gerechtigheid te vervullen. Opdat door het geloof in Zijn vruchten gedeeld mag worden. O, hoor het dan: Indien wij zo met Christus lijden, zo zullen wij ook met Hem verheerlijkt worden. Dat is wel de grootste vrucht. Van harte toegewenst.

„En alle kastijding, als die tegenwoordig is, schijnt geen zaak van vreugde, maar van droefheid te zijn; doch daarna…” - Hebreeën 12:11