De vrouwen bukten om in het graf te kijken, maar ze vonden hun Heere niet. Ze waren erover bekommerd geweest dat er een steen op het graf lag, maar die was er nu af. Daarover waren ze verblijd. Nu konden ze duidelijk zien of Christus erin was of niet. Zij konden terecht zeggen: Ze hebben onze Heere gekruisigd en ze hebben Hem begraven. Nu wilden ze Hem een laatste bezoek brengen. Maar als ze Hem niet vinden, wat worden ze dan twijfelmoedig. Ze hebben het misschien wel de discipelen verweten, dat die Hem weggenomen zouden hebben. Of ook de wachters of de Joden, dat die Hem op een andere plaats zouden hebben begraven.

Zondaar, u zult ook eens zoeken, maar niet vinden. „Want velen, zeg Ik u, zullen zoeken in te gaan en zullen niet kunnen” (Lukas 13:24). Moge God dit op onze harten binden. Hoe wanhopig zult u dan zijn! Nu zegt u: God is barmhartig, er is nog een Middelaar, en u verkeert nog onder de genademiddelen en wat nog meer. Maar dan zal het tevergeefs zijn. Daarom, laat ons voorzichtig zijn, want als er iemand op sterven zou liggen en eraan twijfelen of hij een ziel heeft, en of er wel een hel is, dan moge God deze mens helpen.

_Bernardus Smijtegelt,
predikant te Middelburg

(Reveilserie no. 542 ”Levend met Christus”, maart 2018)

Bernardus Smijtegelt (1665-1739) was in zijn tijd een zowel zeer geliefde als gevreesde predikant, omdat hij geen blad voor de mond nam. Christus leeft, verkondigde hij met Pasen, maar leven de hoorders mét Hem? Of zijn ze nog dode zondaren? Eer mensen sterven moet daar een antwoord op komen.

De meditatie van de komende dagen is genomen uit een paaspreek van ds. Bernardus Smijtegelt, als onderdeel van de RD-serie Oud Goud._