Streven overheid naar toezicht op kerkelijk onderwijs is onze eigen schuld
Wie zich voor kerkelijk onderwijs zonder staatstoezicht inzet, strijdt niet alleen tegen het religieuze analfabetisme van Haagse politici, maar ook tegen het luie ”het-zal-zo’n-vaart-niet-lopen”-christendom in een deel van de Biblebelt.
Op 28 januari bood het Interkerkelijk Kenniscentrum (IKC), namens een alliantie van kerkelijke jongerenorganisaties, de petitie ”Stop de Wet toezicht informeel onderwijs” aan in de Tweede Kamer. De interkerkelijke organisatie voor kinder- en jeugdwerk vanuit de kerk overhandigde twee dikke boekwerken met daarin 56.964 handtekeningen.
„Indrukwekkend”, oordeelden Kamerleden van VVD, DENK, SGP, GL-PvdA, CU en NSC over het aantal handtekeningen. En terecht. Het toont aan dat tienduizenden christenen hun verantwoordelijkheid hebben genomen. Ook ik ben dankbaar dat negen kerkelijke jongerenorganisaties onder leiding van het IKC over hun kerkmuur heen keken en de handen ineensloegen. Maar eerlijk gezegd voel ik ook een zekere schaamte. Ons land telt honderdduizenden volwassen christenen die zich níet uitspraken tegen deze overheidsbemoeienis met kerkelijk onderwijs. Zij zwijgen terwijl de overheid plannen maakt om toezicht te houden op catechese, zondagsschool of jeugdvereniging. Zij zwijgen terwijl de vrijheid om Gods Woord onversneden door te geven aan kinderen en jongeren onder druk staat.
Rijke erfenis
Via onze website, socialemediakanalen en advertenties in christelijke media hebben wij duidelijk gemaakt wat er op het spel staat. En wij niet alleen. Er verschenen artikelen in kerkelijke bladen, video’s van maatschappelijke organisaties en verhalen van predikanten, crèchemedewerkers en verenigingsleiders die vertelden hoe deze wet hen raakt. Geen christen kan deze petitie zijn ontgaan.
Honderdduizenden christenen spraken zich níet uit tegen bemoeienis overheid met kerkelijk onderwijs
Er is geen juridische opleiding nodig om te begrijpen hoe ingrijpend dit wetsvoorstel is. De overheid wil toezicht houden op wat wij onze kinderen vanuit onze diepste geloofsovertuiging meegeven. Als iemand oordeelt dat dit discriminerend of haatzaaiend is, moet daar wat aan gedaan kunnen worden, is de gedachte achter het wetsvoorstel. Dit is niet alleen bedreigend voor christenen, maar voor de hele Nederlandse democratische samenleving. Het zet de deur open naar een totalitaire staat.
Onze voorouders deden ons voor hoe christenen mogen meebouwen aan Nederland
Veel Haagse politici hebben geen idee hoe catechese, zondagsschool, clubbijeenkomsten en kerkelijk werk in de buurt bijdragen aan de vorming van Nederlandse staatsburgers. Voor hen is religie vaak iets vreemds, soms zelfs beangstigend. Het roept wantrouwen op. Dat is pijnlijk, maar niet verrassend. Het verwijt dat politici onze christelijke waarden niet meer begrijpen, is gemakkelijk gemaakt. Maar hoe bekend zijn wij als christenen zelf nog met de rijke erfenis van onze voorouders? Hoe vaak laten we zien hoe het geloof –juist in deze tijd– relevant is?
Betsy Groen van Prinsterer
Onze voorouders deden ons voor hoe christenen mogen meebouwen aan Nederland. Ik denk aan Betsy Groen van Prinsterer (1807-1879), die vanuit haar geloof de samenleving diende. Als lid van de maatschappelijke elite struinde zij door de Haagse sloppenwijken om te zorgen voor armen, weduwen en wezen. Zij zag hen door de ogen van Jezus Christus. Het inspireerde haar om hen met het Evangelie bekend te maken én om praktische hulp te bieden. Zo richtte zij een naaischool op waar kwetsbare vrouwen vaardigheden konden leren om zelfstandig een inkomen te verdienen. Dit gaf hun hoop en perspectief.
We voelen ons veilig binnen onze eigen bubbels in de Biblebelt en sluiten de gebroken buitenwereld zorgvuldig buiten
Waar zijn de christenen zoals Betsy gebleven? Mensen die weliswaar niet ván deze wereld zijn, maar wel ín deze wereld en vóór deze wereld? We belijden dat we niet ván deze wereld zijn, maar leven we niet te vaak alsof we ook niet ín deze wereld zijn? We voelen ons veilig binnen onze eigen bubbels in de Biblebelt en sluiten de gebroken buitenwereld zorgvuldig buiten. Maar is dat de weg die Christus ons wijst?
Perspectief nodig
Beste medechristen, onze samenleving kraakt in haar voegen. Er is onzekerheid over de toekomst, de polarisatie neemt toe, er is eenzaamheid onder jongeren en ouderen, de mentale gezondheid staat onder druk, er is woningnood enzovoorts. En intussen streven we naar de ultieme ontplooiing van onszelf en een fijn leven, alsof er geen gebrokenheid en geen eeuwigheid is. Juist in deze existentiële leegte is er ruimte voor de woorden van God. En het blijft te vaak stil.
Laten we onze medelanders informeel onderwijs geven en hun wijzen op het Woord van God
Ons Nederland heeft perspectief nodig. Aan u en mij zijn de woorden van God toevertrouwd. Woorden van schuld maar ook van vergeving. Woorden van hoop voor hopelozen, van genade voor de grootste van de zondaren. Christenen zíjn het zout van de aarde. Laten we niet smakeloos worden. Dan dienen we nergens meer toe.
Dat de overheid toezicht wil houden op kerkelijk onderwijs is slechts een symptoom van een dieperliggend probleem. Het komt doordat een seculiere meerderheid geen idee heeft wat de kerk te bieden heeft. Dat valt politici niet primair aan te rekenen. Dat valt ons, christenen, aan te rekenen. Nemen wij onze verantwoordelijkheid om een helder getuigenis te geven? Kunnen wij communiceren en laten zien dat het Evangelie hoop en richting biedt in een samenleving die stuurloos lijkt? Of… geloven we het zelf misschien niet meer?
Het is tijd om onze bubbel te verlaten en de samenleving te dienen zoals Betsy Groen van Prinsterer dat deed. Het is tijd om niet alleen te strijden tegen de Wet toezicht informeel onderwijs, maar vooral om een levend getuigenis te zijn van Gods genade. Laten we onze medelanders informeel onderwijs geven en hun wijzen op het Woord van God.
De auteur is bestuursvoorzitter bij het Interkerkelijk Kenniscentrum (IKC), bron van kinder- en jeugdwerk vanuit de kerk.
