„Het had niet tientallen jaren moeten duren voordat Canada zijn excuses aanbood aan de Inuit van Nunavik voor de rol die de federale overheid speelde bij de onteigening en het verwoestende verlies van de sledehonden, die fungeerden als metgezellen en verwanten”, aldus Anandasangaree. „De acties en nalatigheden die leidden tot de massamoord op de sledehonden brachten diepe pijn en ontberingen toe aan Inuit-families die niemand had mogen doorstaan.”

Volgens een rapport uit 2010, dat werd opgesteld door een gepensioneerde rechter, werden meer dan duizend honden van de Nunavik-bevolking gedood „zonder rekening te houden met de ernstige en moeilijke gevolgen voor hondenbezitters en hun families.” De dieren werden gebruikt voor de jacht en visserij en waren „essentieel voor hun eigenaren en voor de hele gemeenschap, die afhankelijk was van de honden voor hun levensonderhoud en transport”.

In 2006 deed de politie intern onderzoek naar het afschieten van de honden en kwam tot de conclusie dat de beesten waren afgemaakt „in het belang van de openbare orde”. Maar Inuit-leiders zeggen dat de honden werden doodgeschoten om de grotendeels nomadische Inuit in gevestigde gemeenschappen te houden.