Kort gezegd gaat deze klimaattop over geld. Zo moeten landen het eens worden over een nieuw ‘klimaatfinancieringsdoel’. Dit geld is bedoeld voor arme en kwetsbare landen die daarmee kunnen verduurzamen en zich moeten voorbereiden op de gevolgen van klimaatverandering.

Nog veel is onduidelijk over hoe die slotverklaring er uiteindelijk uitziet. Landen kunnen elkaar vooralsnog op meerdere fronten niet vinden. Waarnemers op de COP29 zien dat de onderhandelaars het moeilijk hebben en dat de partijen nog ver uit elkaar liggen. Directeur van het World Resources Institute Ani Dasgupta zegt wel hoopvol te zijn over de uitkomst. Maar de ministers zullen nog veel moeten overbruggen.

Eerder hebben rijke landen toegezegd vanaf 2020 jaarlijks 100 miljard dollar te geven aan klimaatfinanciering. Voor 2025 moet een nieuw bedrag afgesproken worden en ontwikkelingslanden vinden dat het flink omhoog moet. Ook diverse rapporten laten zien dat er meer geld nodig is om landen te verduurzamen en ze te helpen bij klimaatrampen. Ontwikkelingslanden stellen dat rijke landen hier de verantwoordelijkheid moeten nemen. Sinds de industriële revolutie heeft met name hun uitstoot de opwarming van de aarde veroorzaakt, stellen ze.

Daar willen rijke landen nog niet aan toegeven. Ze vinden dat meer landen moeten meebetalen. Zo behoort China inmiddels tot de lijst met grootste uitstoters en ook andere landen in Azië en de Golfstaten doen steeds meer mee. Wie betaalt is echter een lastige discussie. Al voor de eeuwwisseling zijn onder meer West-Europese landen, de Verenigde Staten, Australië en Japan als ‘Annex-II’-landen aangeduid. Dit zijn de ontwikkelde landen die de rekening moeten betalen. Daar willen anderen niet bij gaan horen.