Subthema 'Nieuws|De tien vakantievloggers en bloggers van Puntuit'

Isra�liës hebben de tijd. Haast hebben ze over het algemeen niet. Wil je naar het postkantoor? Trek een nummertje, wacht een uur en wie weet hebben ze wat je zoekt. Word je uitgenodigd voor een maaltijd? Bof jij even! Trek er wel een uur of drie, vier voor uit, want snel uitgegeten zul je niet zijn.

Na 5 dagen offline-zijn komen we aan in Kakamega, de hoofdstad van de Keniaanse provincie Maghar.

Zes jaar geleden paste ik voor het eerst op Edward en Stephan. Daarna hadden ze twee jaar lang geen au pair nodig, maar allebei de jaren ben ik wel op bezoek geweest. Vijf jaar geleden, nadat ik met een vriendengroep een rondreis door Schotland had gemaakt, heb ik met twee vrienden en een vriendin een weekend bij hen gelogeerd.

Woensdag 02:30 gaat de wekker. �s Avonds laat sta ik in Nairobi, de hoofdstad van Kenia.

Drie weken geleden was het gebouw me niet opgevallen. En dat terwijl de blauwe letters op het pand precies duidelijk maken wat het pand huisvest. Na drie weken heb ik veel gebouwen met ongeveer met ongeveer dezelfde structuur en grootte gezien: kerken.

De betekenis van universeel is allesomvattend, over de hele wereld. Het pand van de krant waar ik op bezoek ga, ligt voor de oude stadsmuur van Cartagena, een trekpleister voor het stijgende aantal toeristen. Woord en Daad heeft voor mij een bezoek aan de redactie van El Universal geregeld.

Sinds een aantal dagen heb ik een andere taak in het kamp. De co�rdinatoren van onze organisatie waren op zoek naar iemand die met de alleenstaande vrouwen in Sectie C wilde gaan werken en hiervoor ben ik gevraagd.

We gingen ervan uit dat we met de truck op bezoek gingen. Hoefden alleen de straat over te steken voor onze eindbestemming. Maar dat is nog een hele onderneming in de Cartageense wijk El Pozon, door de voorbij razende scooters en brommers. Veilig aangekomen aan de overkant van de straat stonden we voor het pand van een Colombiaanse onderneming.

Zondagavond bedacht ik tevreden dat we nu weer een normale week kregen. Mijn oppaskinderen hoefden niet meer in alle vroegte met de trein weggebracht te worden. We konden ons ritme van de week ervoor weer oppakken. Tenminste, dat dacht ik.

De afgelopen week hebben we drainage aangelegd, workshops gegeven, geverfd en contacten gelegd met de kampleiders en kinderen.