Er is geen kerk waar het welkom warmer was dan in de kleine kerk in de wijk El Pozon. Drie weken geleden maakte de pastoor duidelijk dat hij blij was om ons te ontmoeten, na drie weken neemt hij nog steeds diezelfde houding aan. Ook de christenen in de kerk begroeten ons met open armen en zijn blij dat wij drie weken lang deel uit maken van de kerk. En zo is deze kerk na drie weken een tweede thuis voor ons.
Dat thuisgevoel komt door de activiteiten die wij met elkaar hebben gedaan. Na een kerkdienst en een kennismaking in de eerste week wisten we de namen van de jongeren al aardig op te lepelen. Toen we vervolgens gingen oefenen voor een dans werd de band nog sterker. Die dans moesten we op zaterdag in de praktijk brengen, in het kader van evangelisatie. De pastoor vertelde op de hoek van de straat en wij mochten daarna laten zien wat wij geleerd hadden. Inmiddels zijn er al meerdere voetbaltoernooien gehouden met de kerk, zijn er gesprekken gevoerd en zijn we zelfs uitgenodigd voor een diner in de kerk.
Tijdens die maaltijd spreek ik twee Colombiaanse meiden. Het viel me op dat de jongeren in de kerk close zijn en veel activiteiten ondernemen met elkaar. Ze vertellen mij dan ook in geuren en kleuren dat ze twee keer in het jaar op kamp gaan, net buiten de stad. Doordeweeks zijn er meerdere diensten, is er een Bijbelstudie, zijn er worshipavonden en doen ze activiteiten met andere kerken in de buurt. De kerk speelt een belangrijke rol in hun leven. De band tussen alle gemeenteleden is sterk en in mijn ogen zijn ze één grote familie. Op de vraag wat deze kerk leuk maakt beamen de dames dat de band goed is en dat het daarom gezellig is.
Na drie weken nemen wij als groep lessen mee naar Nederland. Van de christenen in Cartagena kunnen wij heel wat leren. De kleine kerk zet zich in door te evangeliseren en tijd te investeren in hun eigen gemeente. Ze zijn gastvrij, hebben het beste met ons voor en zijn dankbaar voor het werk dat ze hier mogen doen. Maar boven alles zijn ze God dankbaar voor alles wat Hij geeft, terwijl zij veel minder hebben dan wij. Ze danken en loven God en betrekken Hem in hun dagelijks leven. Het is mooi om als christenen bij elkaar te zijn en God te loven, voor alles wat Hij voor ons doet. Afsluitend met de woorden van de pastoor: Gracias Señor. Amen y amen.
Ilse Brandemann (19) uit Lisse werkt in Colombia met 25 andere jongeren. Ze renoveert een school en doet kinderwerk. De reis is georganiseerd door World Servants en Woord en Daad. Dit is haar vijfde blog. Dit zijn haar eerste, tweede en derde en vierde verhaal.
