Vanwege hun kwetsbaarheid horen de alleenstaande vrouwen geplaatst te worden in een beveiligd gedeelte. Helaas zit onze sectie propvol dus is er alleen voor de aller-kwetsbaarste vrouwen soms plek.
Het werken met deze vrouwen is op een andere manier zwaar. Waar ik eerst vooral fysiek moe was na een lange dag werken in Moria, zit nu als ik thuiskom vooral mijn hoofd vol met de verhalen van de vrouwen. Mijn nieuwe taak is tijd doorbrengen met deze vrouwen, naar hun verhalen luisteren en er altijd voor hen zijn.
Er zijn al zoveel verhalen die ik met jullie kan delen. Zo is er de zwangere vrouw die de hele dag moet overgeven, zo vaak dat ze zelfs flauwvalt van uitdroging. Ik probeer iedere dag even bij haar te gaan kijken om te vragen hoe het met haar gaat en of ze een beetje koud water wil. Of het verhaal van het meisje dat hier al een jaar zit en emotioneel zo vastloopt dat ze ons soms de huid vol scheldt. Er is ook het nieuwe meisje dat met haar gele hoofddoek als een vrolijke vlinder door onze Sectie loopt, maar die me vertelde dat ze haar land moest ontvluchten omdat ze werd uitgehuwelijkt aan een oudere man die haar mishandelde.
Ook in Sectie B (officieel bedoelt voor alleenreizende minderjarigen) wonen wat alleenstaanden. Met name Afrikaanse vrouwen. Een van hen, een paar jaar ouder dan ik, vertelde me over haar drie kinderen die ze mist en over haar angst voor de zee. Acht uur lang duurde haar reis over het water van Turkije naar Lesbos, omdat de motor van de boot kapot was. Ze zit hier al drie maanden en haar eerste interview voor haar asielaanvraag is pas in september. Of het verhaal van de lieve moeder die met haar dochtertje niet in Sectie C kan wonen en samen met een andere vrouw en diens zoontje in een 2-persoonstentje middenin het kamp woont. Haar dochtertje heeft een speciaal plekje in mijn hart en ook hen probeer ik iedere dag even op te zoeken.
Het leven in Moria is voor de mensen uitzichtloos en ontneemt hen alle hoop. En toch probeer ik hier Jezus’ licht te laten schijnen om hen Hoop voor de toekomst te geven.
De foto bij het artikel is niet gemaakt in Moria, omdat het niet is toegestaan foto's te maken in het kamp.
Debora Molenaar (22) uit Leiden werkt een maand lang op het Griekse eiland Lesbos in vluchtelingenkamp Moria. Dit is haar vierde blog. Hier lees je de eerste, tweede en derde blog.
