De afgelopen dagen hebben we gebouwd in Mau Naorok, een plekje boven op een berg. We hadden geen internet, geen douche en geen westers toilet. We sliepen in de kerk op een matrasje zo dik als een tuinkussen. Alles was anders.
Op het moment dat we aankwamen, zong het hele dorp voor ons. In de kerk krijgen we koffie en thee. Daarna een uitgebreide maaltijd.
De volgende dag starten we met de bouw bij de kerk. Al vroeg in de ochtend zijn er kinderen op het terrein. Naarmate de dag vordert, worden dat er alleen maar meer.
Ik vond het schokkend om te zien dat die kinderen echt in armoede leven. Ze dragen kapotte kleding, afgelopen schoenen en oudere kinderen dragen een broertje of zusje op hun rug. Spelen mij mij willen ze niet. Ze hebben nog nooit een blanke gezien.
Water halen is een hele klus. Ik ben eens meegegaan. Twee kilometer heen lopen, twee kilometer. Het vrouwtje dat het water altijd haalt, heeft drie ezels die ieder vier kannen van 20 liter dragen. Ze neemt dus 240 liter per keer mee. Vanzelfsprekend doen we daarom zuinig met het water.
Omdat wij in de kerk sliepen was de kerkdienst op zondag buiten. Er kwamen voor deze gelegenheid ook schoolkinderen. Die hadden 40 minuten had gelopen. Ze zongen een aantal mooie Keniaanse liederen en dansten erbij.
Maandag en dinsdag bouwden we verder aan de aanbouw van de kerk en de zes huisjes die later verhuurd kunnen worden.
Aniek Schellingerhout (17) uit Schoonhoven heeft er altijd van gedroomd in Afrika anderen te helpen. Ze is in Kenia, helpt bij de bouw van huizen en blogt tot 18 augustus voor Puntuit. Dit is haar tweede verhaal. Eerder schreef ze dit artikel.
