In zekere zin heeft die persoon gewoon gelijk. Hij of zij ziet hoe anders de huidige fracties opereren dan pakweg vijftig, zestig jaar geleden, zowel landelijk als provinciaal en lokaal. De manier waarop het politieke handwerk wordt bedreven verschilt, de presentatie naar buiten is anders, er wordt nogal eens met filmpjes gewerkt, en bovendien heeft de jongere garde ook een heel eigentijdse manier om de uitgangspunten van de SGP te presenteren.

In het gesprek dat dan op zo’n opmerking volgt, word je het er doorgaans snel over eens dat de context waarbinnen de huidige SGP’ers moeten werken sterk verschilt van die van toen. Waren veel politici toen nog aanspreekbaar op hun kennis van de Bijbel, in de geseculariseerde omgeving van nu zegt de Bijbel de overgrote meerderheid niets meer. Sommigen beschouwen de Bijbel als een soort ”sprookjesboek”. Interessant misschien, maar niet bruikbaar. Alleen daarom al zul je dus moeten zoeken naar manieren om toch de Bijbelse waarden uit te dragen. Naar middelen die ervoor kunnen zorgen dat men de boodschap tenminste begrijpt.

Het mooie van dergelijke gesprekken is dat je mét de betrokken partijgenoot de overtuiging deelt dat Gods geboden heilzaam zijn voor iedereen persoonlijk, voor de samenleving als geheel, voor het openbaar bestuur. En dat verbindt ons onveranderd met de SGP-mannen van het eerste uur. Inderdaad, in stijl verschillen we, maar niet in idealen. Niet zelden leidt zo’n gesprek tot betere herkenning en grotere verbondenheid.

Een mooi voorbeeld van eigentijdse presentatie met een historische draad lieten de SGP-jongeren op 31 oktober zien. Ze hadden 95 stellingen opgesteld en boden die in het Kamergebouw aan de fractie van de moederpartij én van de ChristenUnie aan. ”Christelijk-conservatief” noemden ze het programma dat in de stellingen was samengevat. De vertegenwoordiger van de ChristenUnie sprak liever over ”christelijk sociaal”, maar dat verandert niets aan de inhoud.

Ik vind het bijzonder om te zien hoe de punten van hun politieke program sporen met de SGP-lijn in het laatste verkiezingsprogramma. En knap hoe ze erin geslaagd zijn om dat omvangrijke document samen te vatten in 95 stellingen, eigentijds verwoord, met de Bijbelse uitgangspunten als basis. Veel punten die uiterst actueel zijn, maar door seculiere krachten het liefst weggemoffeld worden: opkomen voor bescherming van het leven, voor huwelijk en gezin, voor zwakkeren in de samenleving, voor rechtvaardige belastingen.

Met een nuchtere, Bijbels verantwoorde visie op de overheid: haar taak is in wezen beperkt, en de burgers doen er goed aan om niet alles van de overheid te verwachten, maar om te zien naar elkaar, aandacht te hebben voor maatschappelijke verantwoordelijkheid die voor iedereen geldt.

Een verademing is ook het pleidooi voor een gezond nationaal besef. Inderdaad, in plaats van het vertrouwde ”rentmeesterschap” kiezen ze voor het modernere ”duurzaamheid”, maar inhoudelijk blijven de punten net zo behartigenswaardig.

Bijzonder is ook het getuigende karakter van een dergelijke actie. Sommige punten staan haaks op de opvattingen van de meerderheid van het Nederlandse volk. Natuurlijk wil je met een dergelijk statement iets bereiken, dat hoop je ook, maar zo’n actie heeft al waarde in zichzelf. De samenleving heeft het maar al te zeer nodig dat zij herinnerd wordt aan de hoogste wet: God liefhebben met alle vezels van je bestaan en je naaste als jezelf. Dat begint met respectvolle omgang met ieder medemens in gedrag, woorden en daden. Een opdracht voor iedereen, ongeacht de plaats die men in de samenleving inneemt. Wat uiteraard een concrete, eigentijdse invulling vraagt.

De auteur is Tweede Kamerlid voor de SGP.