Maken kerk en overheid een fout als zij het huwelijk beperken tot twee mensen? Een Zweedse theologe noemde het onlangs ronduit discriminerend. Door alleen betrekkingen van twee mensen (in) te zegenen, sluit de kerk een groep „polyamoreuze broeders en zusters” uit. En dat verdeelt het lichaam van Christus, aldus Linda Landström in het blad Kyrkans Tidning.
Polyamorie is het hebben van meerdere relaties tegelijk. Het kan een groepshuwelijk zijn van drie of meer mensen.
Landström reageerde met haar artikel op twee voorgangers, die hun kerk in Malmö tijdens de Pride-weken speciaal zouden openstellen voor polyamoureuze mensen.
Opmerkelijk, dit. De Kerk van Zweden loopt niet achter de vernieuwingen aan, maar gaat voorop. Wat me nog het meest verbaast is dat die twee geestelijken, Helena Myrstener en Gunilla Hallonsten, verwijzen naar Efeze 5. „Het (huwelijk) symboliseert het liefdesverbond van Christus met Zijn kerk”, schrijven ze. Ik vind dat heel trefzeker samengevat. Paulus verbindt in Efeze het huwelijk aan de leer over Christus. Dit is dus geen randzaak, maar raakt de kern van het Evangelie.
Volgens Myrstener en Hallonsten hebben mensen eeuwenlang door deze leer gedroomd van de enige ware. Maar dat is nu voorbij. Verliefdheid richt zich nu op „pluraliteit”.
Als mensen naar veelvoud verlangen, mogen ze ervan uitgaan dat God dat in hen heeft gelegd, aldus Landström. God heeft immers een „rijke diversiteit” geschapen.
Ik wil best aannemen dat veel mensen openstaan voor meerdere relaties. Maar de vraag is of hen dit tot eer strekt. Paulus zou het vermoedelijk zonde tegen God noemen.
Eerlijk gezegd ben ik te veel een burgermannetje om zo’n pleidooi voor de polyamorie echt serieus te nemen. Mensen worden niet gelukkig door toe te geven aan impulsen en verlangens, maar juist door die te beteugelen. Het is net als bij roken: eventjes lijkt het geweldig, maar later blijkt de schade.
Daarom was ik verrast dat in hetzelfde Zweden vorige week ook een totaal ander artikel verscheen. In de krant Dagen vertelde Sofia Rhedin hoe ze begin jaren zeventig in een soort communie belandde. Ze kon daar naar hartenlust tekenen en schilderen, wat ze graag wilde. En bovendien was die groep een paradijs voor de vrije liefde.
Het begin was geweldig. Maar al snel werd het anders. Het delen van haar intimiteit met de hele groep was direct het einde van de intimiteit zelf. Op haar 25e kon ze geen diepe relaties meer aangaan. Dit alles bracht haar bij Jezus. Over die reis schreef ze een boek. Hopelijk leest Landström dat ook.
Als in de Zweedse volkskerk stemmen opgaan voor het groepshuwelijk, klinkt dat door in de politiek. Ook in Nederland hebben sommigen wel gepleit voor de polyamorie als het logische vervolg op het homohuwelijk.
Tot nu toe is het altijd wat stil gebleven op dit terrein. Zal dat zo blijven? Ik denk van niet. Het leidend beginsel voor alles rond huwelijk en gezin is nu de zelfbeschikking. Vanuit dat beginsel is het heel moeilijk de polyamorie tegen te spreken. En dus zal die politieke strijd over het groepshuwelijk er komen.
